Kortgeleden las ik een interessant artikel waarin aan een groep mensen de vraag werd gesteld bij welke levenshouding je het meest geluk zou kunnen ervaren:

Dat is anders bij de keuze alsof iedere dag je laatste is, dan word je voortdurend geconfronteerd met nadenken over hoe je hebt geleefd en de komende dood.
Toch spreekt deze optie mij het meest aan (wat wellicht te maken heeft met de levensfase waarin ik verkeer).

In onze westerse wereld is nadenken over en bespreekbaar maken van de dood en het daarmee onvermijdelijke afscheid van geliefden, kinderen en vrienden, zeker geen gemeengoed.
De laatste tijd is er in ons land wel een trend merkbaar waarbij gepoogd wordt “het laatste afscheid” uit de taboesfeer te halen. Vooral bij reclamespotjes van uitvaartorganisaties is dat merkbaar.
Maar de dood en het sterven zelf worden daarbij in het algemeen gemeden.

Hoe anders is dat in bijvoorbeeld India, het land waar ik een aantal keer ben geweest en dat ik zo’n warme plek in mijn hart toedraag.
Daar zijn geboorte, leven en dood met elkaar verweven. De dood maakt daar deel uit van het dagelijks leven en wordt niet weggestopt.
Het meest zichtbaar was dat voor mij in Varanasi (Benares) aan de rivier de Ganges, de heilige rivier van de Hindoes waar op de ghats de lijkverbrandingen plaatsvinden.
Naast de rituelen van de lijkverbrandingen vind je daar India in miniatuurvorm. Alles wat er in het leven plaatsvind, gebeurt daar ook op de ghats.
Het is er chaotisch druk. Je kunt er je chai drinken, baden, naar de kapper gaan, eten kopen, je was doen, brieven laten uittypen, een puja doen en ook dus je overleden familielid laten cremeren. En dat alles midden in het leven. Je verzoenen met de dood omdat deze onvermijdelijk is, lijkt de levenshouding van veel Indiërs.

Begraafplaatsen en crematoria zijn bij ons plaatsen die door hekken en hoge bomen zijn ontrokken aan het zicht. Zeker, het zijn vaak  mooi onderhouden parken en het kan een genot zijn er rond te lopen en de gekte van de stad te ontvluchten. Maar op deze manier blijven de doden bij de doden en worden wij in ons dagelijks leven nauwelijks met de dood geconfronteerd waardoor het moeilijk blijft je er mee te verzoenen.

In deze tijd, waarin veel wordt gedaan om het verouderingsproces tegen te gaan of in ieder geval zoveel mogelijk te vertragen, zijn we zelfs bezig de dood te bestrijden. 
In de serie “De volmaakte mens” uitgezonden door de VPRO, legde biomedisch gerontoloog Aubrey de Grey uit dat veroudering een ziekte is die binnen afzienbare tijd met de juiste medicijnen te bestrijden zou zijn. Af en toe een grote onderhoudsbeurt, net als bij een auto, en we kunnen weer jaren mee. De leeftijd van 1000 jaar ligt volgens De Grey binnen handbereik en uiteindelijk zal sterven tot het verleden behoren. Bestrijden van de dood is een wetenschap geworden. De dood lijkt onze grootste vijand te zijn geworden.

Leven alsof iedere dag je laatste is.
Als dit je levensmotto is word je in ieder geval gedwongen na te denken over hoe je hebt geleefd, wat je nog zou willen veranderen en hoe je wilt sterven.
Je zal in gesprek moeten gaan met de dood.
Misschien leer je er door zorgvuldiger met de tijd om te gaan die je nog rest.
Leven alsof iedere dag de laatste is. We hebben tenslotte maar één leven, daar moeten we het mee doen. Je krijgt maar één kans.