De eerste omschrijving zegt: je laat je leiden door de emoties, omdat je gevoelig bent.

De tweede omschrijving omvat je staat van zijn op dat moment, geraakt of ontroerd.

De term emotioneel wordt dus vaak gebruikt om te benadrukken dat iemand ontroerd of geraakt is door iets. Iemand zijn gevoel is er duidelijk bij betrokken. ‘’Wat ben je emotioneel.’’

Als kind leerde ik mijn emoties niet te pas en te onpas te uiten, en als ik dat wel deed, dan op een “sociaal geaccepteerde manier”.
Dus niet midden in de supermarkt op de grond gaan liggen schreeuwen omdat je deze keer geen ijsje krijgt.
Ook voor wat betreft onze tranen leerde ik die waterlanders niet bij de eerste de beste tegenslag te laten stromen.

Als volwassenen kunnen de meesten van ons daar redelijk mee omgaan en vertonen daarin “sociaal aangepast gedrag”.
Sommigen kunnen doorslaan naar de ene- of de andere kant, acting out of juist helemaal niets van je emoties laten zien.

Bij mij was het altijd redelijk in balans, al viel ik volgens mijn omgeving wel onder de categorie “binnenvetter”.

Op de meest onverwachte momenten krijg ik een brok in mijn keel en kunnen de tranen zomaar opwellen.
Er is op zo’n moment weinig voor nodig.
Een mooi stuk muziek, vertederd worden door een kind, een bepaalde filmscène, het kan allemaal.
Alles wijst er op dat ook ik de “emotioneel incontinente leeftijd” heb bereikt.

Vind ik dat erg?
Ik weet nog niet zo goed hoe ik er mee moet omgaan. Tot nu toe heb ik het meestal nog voor mezelf kunnen houden, iets wat in de bioscoop verreweg het makkelijkst is.
Maar er komt misschien een moment dat dat niet meer lukt.
In ieder geval heerlijk dat er een term voor dit fenomeen is; benoemen is accepteren.
En wees niet bang, het is niet besmettelijk!