Zeven maal om de aarde gaan,
als het zou moeten op handen en voeten,
zevenmaal om die éne te groeten
die daar lachend te wachten zou staan.
Zeven maal om de aarde gaan.

Zeven maal over de zeeën te gaan,
schraal in de kleren, wat zou het mij deren,
kon uit de dood ik die éne doen keren.
Zeven maal over de zeeën gaan –
zeven maal, om met zijn tweeën te staan.
uit ‘De Slechtvalk’ (1966) van Ida Gerhardt (1905-1997)

Aan bovenstaand gedicht moest ik denken toen ik de berichtgeving over de dood van Anne Faber via de media volgde.

Wat moet je als ouder, geliefde of vrienden doen met het feit dat iemand waar je zielsveel van houdt uit het leven wordt weggerukt waardoor je haar of hem moet missen. Voor altijd moet missen.

Een mens die een nodeloze dood is gestorven.

Wat zou je er allemaal voor over hebben om het ongedaan te kunnen maken.

Of op z’n minst haar of hem nog eenmaal te kunnen zien en te kunnen begroeten.

 Zeven maal de aarde rond? of de zeeën?

Het maakt niet uit wat en hoe, als het grote, onmetelijke missen maar ongedaan kan worden gemaakt.