In 1991 kocht ik het boek “Vlucht van de tijd”.
Het is een bundel met gedichten en herinneringen van de Russische dichteres Anna Achmatova.
Deze week ging het boek opnieuw door mijn handen toen ik snuffelde tussen mijn poëzie bundels.
Toen ik er in ging lezen, vergat ik de tijd en wist ik direct weer waarom ik het toen had gekocht.

Anna Andrejevna Achmatova (Russisch: Анна Андреевна Ахматова) is geboren in Gorenko bij de plaats Odessa op 23 juni 1889.
Ze wordt gerekend tot een van de grootste dichters uit de geschiedenis van Rusland/de Sovjet Unie. 
Ze verzette zich tegen de ontwikkelingen in de Sovjet Unie na de revolutie van 1917. Daarin was zij erg teleurgesteld en schreef en dichtte erover.

Anna Achmatova behoorde tot een groep jonge dichters die zichzelf naar het Griekse woord akmé – dat “hoogtepunt van een ontwikkeling,” “bloei” betekent – acmeïsten noemden.
De benadering van hun poëzie was nuchter en ambachtelijk. Ze kozen het liefst voor alledaagse onderwerpen en vermeden metafysische, mystieke en occulte termen.
Haar eerste bundel “Avond” verscheen in 1912. In datzelfde jaar werd haar enige kind Lev, een zoon, geboren.

Anna Achmatova was een geëngageerd dichteres en bleef, ondanks alles wat ze in Rusland heeft meegemaakt, houden van het land waar ze geboren en gestorven is.
Ze overleed  op 5 maart 1966 aan een hartinfarct en ligt begraven bij Komarova.

(…) “Ik ben nooit opgehouden gedichten te schrijven. Poëzie verbindt mij met de tijd, met het nieuwe leven van mijn volk. Bij de verzen die ik schreef leefde ik op de ritmes die klonken in de heldhaftige geschiedenis van mijn land. Ik ben gelukkig dat ik deze jaren geleefd heb en gebeurtenissen zag die hun gelijke niet kenden.”
(Uit: Vlucht van de tijd – Meulenhof)

Het gedicht waar ik deze blog mee ben begonnen is uit het Russisch vertaald door Hans Boland.
Maar Joseph Brodsky, die een groot bewonderaar was van Anna Achmatova, vergeleek de vertalingen van haar werk eens met de censuur die ze tijdens haar leven heeft ondervonden.
Erg jammer dat ik geen Russisch kan lezen, dan had ik me hierover zelf een mening kunnen vormen. Ik moet me nu dus “behelpen” met vertalingen.
Dat vertalen van poëzie ook te maken heeft met “opnieuw dichten” blijkt wel toen ik 
hetzelfde gedicht in een vertaling van Marja Wieber en Margriet Berg las.