METAMORFOSE
Wanneer ’t verzengend vuur der eenzaamheid
de mensen om mij heen verstarren doet
en brandend etsend door mijn lichaam snijdt
gebeurt er wat ik al zo lang vermoed.
Dan kom ik moegestreden tot mezelf
en vind in diepst verborgen plekken
mijn falen als een eindeloos gewelf
waar niemand mij ooit uit kan trekken.
Ik kijk omhoog en voel hoe milde regen
aan mijn verhit gelaat verkoeling biedt
de sporen wegwist van een laf verleden.
Heel lang blijf ik zo staan zonder bewegen
totdat het zonlicht naar benden schiet
en mij de moed geeft door te gaan in ’t heden.
© Harme van Kamp – Amsterdam
HARME BLOGT - marginale blogs van een 75 jarige 