Gisteren, 01 november, was het Allerheiligen.
Op Allerheiligen was het dan zover.
Gisteren ben ik begonnen aan mijn 71ste levensjaar.
Sinds gisteren loop ik al 70 jaar rond op deze aarde.

Nou ja lopen, de eerste jaren was het natuurlijk  meer kruipen.en schuifelen.
De vraag is nu hoe lang lopen voor mij ook werkelijk lopen blijft en wanneer het opnieuw over gaat in schuifelen.
Voorlopig lukt het allemaal nog prima.

70 Jaar op deze aarde.
Ik ben erg ver van mijn geboorte afgeraakt.
Het is niet voor te stellen.
De tijd die achter mij ligt lijkt
achteromkijkend een knipoog van de tijd.
En dat is het natuurlijk ook.

Ik ben hier slechts voor een kort moment.
“Een blauwe maandag op aarde” zoals een boek van Max Dendermonde als titel draagt.
Een moment waarin ik mijn leven probeerde te leven.
Nu dus 70 jaar lang.

Soms verliep dat leven soepel en was ik een tevreden mens.
Maar soms ook bakte ik er niets van en wist dan even niet meer hoe het moest.
Ik heb in die jaren mensen ontmoet waarvan ik zielsveel heb gehouden.
Ook heb ik er ontmoet die ik liever nooit meer wilde zien en spreken.
Zo gaat dat in een mensenleven.

Ik heb hopelijk nog een aantal jaren voor de boeg, al zal het in tijd gemeten een fractie zijn van de jaren die achter me liggen.
Maar, ik heb erg veel zin in die tijd.
Ik ben een bofkont, ik schreef het al eerder.
Er zijn mensen en mensjes om me heen die van me houden en ik van hen natuurlijk.
De contacten met hun zijn een kostbaar iets dat ik koester, elke dag opnieuw.

Iedere dag beleef ik wel iets dat me raakt en bij me binnenkomt.
Beelden via films of tv, muziek die ik afspeel, gebeurtenissen binnen familie- en vrienden kring, voorvallen op straat en reacties op deze Blog, laten me voelen dat ik nog midden in het leven sta.
Ook die gevoelens koester ik als een kostbaar kleinood.

Dus ik begin vol levenslust aan het volgende decennium van mijn leven.
Hoe ver ik kom, God only knows, en eigenlijk is dat niet zo belangrijk.
Wat telt is de kwaliteit en niet de kwantiteit.