Dat was de titel van mijn eindscriptie voor de opleiding van B-verpleegkundige.
Mijn onderzoek ging over burn-out factoren binnen een afdeling voor ouderen psychiatrie.
Het bleek  dat er nogal wat factoren waren en ik deed dus een aantal aanbevelingen om de stress factoren op de werkvloer te verminderen.
Of er ooit iets mee is gedaan weet ik niet, want direct na mijn afstuderen ben ik ergens anders gaan werken.

De tijd dat ik dit onderzoek deed ligt al ver achter mij, maar ik moest er vanmorgen weer aan terugdenken toen ik hoorde dat het de “Week van de werkstress” was.

Het blijkt dat werkstress nog altijd nummer 1 is van de beroepsziekten.
Langdurige blootstelling aan een overkill van werkstress kan leiden tot overspannenheid of zelfs tot een burn-out.

Ik ga hier nu natuurlijk niet verder in op het fenomeen werkstress, want in de jaren dat ik niet meer actief aan het arbeidsproces deelneem, is er ongetwijfeld veel veranderd op dit gebied.
Ten goede en wellicht ook ten kwade.
Overigens heeft het feit dat ik niet meer deelneem aan het arbeidsproces niets te maken met overspannenheid of een slepende burn-out, maar alles met mijn pensionering.

Sinds ik actief blogger ben, lees ik ook veel berichten van mijn medebloggers.
Wat me hierbij opvalt is dat ten aanzien van werkstress, overspannenheid en burn-out, ik geregeld blogs tegenkom die direct of indirect met dit onderwerp te maken hebben.
Wat mij ook opvalt is dat het meestal vrouwen zijn die over dit onderwerp schrijven.
Nu kom ik so wie so vaker blogs tegen van vrouwen dan van mannen, maar dat kan natuurlijk te maken hebben met het feit dat ik zoek op bepaalde blogonderwerpen en schrijfstijlen.

De inhoud van de blogs van de verschillende sekse verschilt ook duidelijk.
Vrouwen schrijven vaker over hun emoties en gevoelens, mannen meer over rationele zaken.
Dat is natuurlijk geen onbekend fenomeen in onze samenleving en het blijkt dus in “blogland” niet veel anders te zijn dan in de echte wereld.

Ik vind het vaak tenenkrommend te lezen hoe er wordt gereageerd op mensen die te kampen hebben met een burn-out vanuit de werkomgeving, maar zeker ook vanuit het sociale netwerk.
Maar even zo goed trekken mijn tenen soms krom wanneer ik lees hoe passief en lijdzaam mensen zich kunnen gedragen en hoe zij zich op een onredelijke manier afzetten tegen de werkgever bij genoemde klachten.

De ideale oplossing voor dit probleem is er natuurlijk niet.
Werkstress is er altijd geweest en zal er altijd zijn en is bovendien van alle leeftijden.
Werkstress is een optelsom van factoren en er is niet één oplossing om werkstress te voorkomen: er zijn veel knoppen waar je aan kunt draaien. Dat geldt voor de werkgever én de werknemer.
Het is zeker mooi dat er nu zoveel aandacht aan wordt besteed zoals bijvoorbeeld via initiatieven deze week dus.

Ten slotte nog het motto van mijn scriptie, een citaat van Jules Deelder:
“Beter opgebrand dan uitgeblust”