Het voornemen is twee keer in de week.
Moet van mezelf omdat mij is wijsgemaakt dat het goed voor me is.
Want dat is tegenwoordig de trant: Zij die er verstand van hebben schrijven ons voor hoe we moeten leven.
Maar wie zijn dat dan “zij die er verstand van hebben?”
Goede vraag.
Wetenschappers die voortdurend bezig zijn met proefjes en testen op ratten en andere dieren die er niet om hebben gevraagd.
Het is natuurlijk in het belang van de mensheid en daarvoor mag veel, zo niet alles, wijken.

Maar goed, twee keer in de week dus begeef ik mij naar een grote ruimte waar de meest vreemdsoortige martelwerktuigen staan en stel me bloot aan het fenomeen “sportschool” of “gym” zoals sommigen de dungeon ook plegen te noemen.
En dan ga ik los.
Ik duw en trek aan gewichten en ren op een band die onder mijn voeten wegdraait.
En dat allemaal ter meerdere glorie van mijn gezondheid.

Op zich begrijp ik dat bewegen goed is, dat voelt ook zo.
Want als ik klaar ben met mijn uur sporten voelen mijn lichaam en geest energiek en tegelijk afgemat.
Dat is een goed gevoel.
Komt door de endorfine schijnt het.
Tot zover goed dus.

Maar het sporten in een sportschool voelt voor mij zo vreselijk saai, zo intens vervelend.
Ik denk tijdens het sporten ook voortdurend aan zaken die ik op dat moment zou kunnen doen en die veel leuker zijn.
Lezen, muziek luisteren, bloggen, binge watching samen met Netflix en noem maar op.
Een gevoel dat ik overigens ook al had toen ik in de schoolbanken zat.
Terwijl er genoeg sporters zijn die zichtbaar genieten van hun sportmoment.
Ik dus niet.

Ik weet het, het ligt helemaal aan mij.
Ik ben gewoon niet van “de sport”.
En toch blijf ik het doen.
Toch ga ik braaf bijna elke week twee keer naar de sportschool.
Want het is goed voor mijn gezondheid zeggen zij die er verstand van hebben.
En gezond ouder worden wil ik ook.

Dus, hup met de geit, pak die sporttas en op naar mijn dungeon.