2017 – 2018

  Vanavond is het weer zo ver, de wisseling van een jaar. Dit keer van 2017 naar 2018. Hoe kijk je terug op het afgelopen jaar? Bracht het dat wat je een jaar geleden hoopte of kijk je terug op een jaar waarin alles anders is gegaan dan je had verwacht of misschien gehoopt? Voor mij was het een mooi jaar. Mijn gezondheid is in het algemeen goed te noemen. Om me heen heb ik een aantal mensen waar ik veel van houd en ik weet dat dat wederzijds is. Met mijn kinderen en kleinkinderen gaat het goed, al deelt het … Lees verder 2017 – 2018

Voor wie is poëzie? (8)

HET KIND IN MIJ Ik zocht een slingerende weg met fluitekruid omzoomd en kassen vol met westlands trots een platte veilingschuit ik zocht een straat slechts geplaveid met ongelijke klinkers de kerk waar ik de grafsteen weet waarop mijn naam die niet de mijne is ik zocht de houten brug waaronder woeste waterwezens huisden de oude molen waar liefde ooit haar eerste desillusie aan mij gaf maar wat ik vond was slechts een streek van asfalt strak en recht de glazen stad liet zich verdringen door grauw en kil beton de veilingschuit had plaatsgemaakt voor protserige jachten waarop dikbuikig in … Lees verder Voor wie is poëzie? (8)

Bijlmerbajes

Jarenlang heb ik er gewerkt, in een van de torens van de Bijlmerbajes in Amsterdam. De officiële naam van het complex was: Penitentiaire Inrichting Amsterdam –  Over Amstel (PIA – PIOA), maar die naam gebruikte praktisch niemand. Het complex is de laatste jaren een aantal keer van bestemming gewisseld. Sinds 2016 was het in gebruik als asielzoekerscentrum (AZC). De laatste tijd was het tevens een broedplaats voor veel activiteiten onder de verzamelnaam Lola Lik. Ook was er een door asielzoekers gerund restaurant genaamd A Beautiful Mess. De tijd dat ik er werkte was het echter nog volop penitentiaire inrichting. Ik … Lees verder Bijlmerbajes

Zwijgen is goud

Vroeger bij ons thuis waren er altijd dieren in huis. Een hond, katten, hamsters, kikkervisjes, konijnen, wandelende takken, steeds kwam er weer wat bij. Ik was gek op die dieren en was er veel mee bezig. Hele verhalen hield ik tegen ze, over hun eten, hun vacht, hoe ze zich voelden. Je kon het zo gek niet verzinnen of ik besprak het met ze. Antwoord kreeg ik natuurlijk nooit, daar was ik aan gewend. Wel vroeg ik me vaak af of ze mij zouden verstaan, of ze zouden begrijpen wat ik tegen ze zei. Ook later toen ik ouder was … Lees verder Zwijgen is goud

In rook opgegaan

Vliegtuigplaatjes sparen, dat was voor de eerste keer dat ik een belang had bij het fenomeen roken. In dit geval via het roken van mijn vader. Op doordeweekse dagen rookte mijn vader shag, maar in het weekeinde en op bijzondere dagen gunde hij zichzelf sigaretten. En mijn vader was zo lief om voor mij het sigaretten merk Croydon te roken. Want op de uitschuifbare binnenzijde van het schuifpakje stond een vliegtuig afgebeeld. Deze plaatjes moest ik dan uitknippen en in het daarvoor bestemde album plakken. Deel 1 dateert uit 1953, de delen 2 en 3 uit respectievelijk 1954 en 1955. … Lees verder In rook opgegaan

Kerstwens

Troostlied voor wie met Kerst alleen zijn Wees niet zo bang voor Kerst. Het zijn twee dagen, dat is niet meer dan achtenveertig uur, En uren, het ene vlug, het andere trager, uren vervliegen op den duur. Raak niet verloren in herinneringen, wees toch een beetje wijzer deze keer. Zing maar van “Stille Nacht” als je kunt zingen, want stil zal het zijn, die nachten. Zeer. Zing in jezelf: ‘De witte vlokken zweven’ terwijl de regen langs de pannen ruist. Het kind is niet in Bethlehem gebleven: het is naar Golgotha verhuisd. Gedenk de dieren op de schalen en de … Lees verder Kerstwens

Voor wie is poëzie? (7)

DROOGGELEGDE JAREN Zoete geur van de vergetelheid ’s avonds in mijn neus en wie droomt er niet kuise reizigers van het woord op het altaar van de lust van de kale kip van de liefde alsmaar dolend en zwaardvissen doorklieven doorboren mijn lichaam leggen mijn bloedbaan stil en zwemmen er traag en zwemmen er gezwind tot het kolkt in de eindeloze zee tot het kolkt in het wier van een gedachte de drooggelegde jaren en hun slappe thee Lees verder Voor wie is poëzie? (7)

Wat heb je op je lever?

Een paar dagen geleden las ik een artikel in de media over een Britse chirurg die heeft toegegeven dat hij bij twee van zijn patiënten zijn initialen op de bij hen  getransplanteerde lever heeft gebrand. De man is ontslagen uit het Queen Elizabeth-ziekenhuis in Birmingham waar hij orgaantransplantaties uitvoerde. Hij beweert dat hij niet meer slachtoffers heeft gemaakt. Experts zeggen dat de brandmerken op den duur genezen en dat er geen blijvende schade voor de patiënt is. De rechter doet op 12 januari uitspraak. Hoe ziek ben je dan, wanneer je zoiets doet. Volgens mij is dat het toppunt van narcisme. Of … Lees verder Wat heb je op je lever?

Winterzonnewende

Vandaag, 21 december, is de kortste dag van het jaar. In Amsterdam duurt deze dag maar 7 uur, 40 minuten en 42 seconden en dat zal voor de rest van Nederland niet veel anders zijn. Veel mensen in mijn omgeving zijn gevoelig voor de donkere dagen in deze tijd van het jaar. Ze zuchten en kreunen en zeggen meerdere malen per dag dat ze blij zullen zijn als het weer eerder licht wordt. Ik zelf heb daar niet zoveel last van, maar begrijp goed dat veel mensen behoefte hebben aan meer licht, bijvoorbeeld bij het opstaan. Maar vandaag treft de winterzonnewende … Lees verder Winterzonnewende

Visages, Villages

Ik loerde al een tijdje op de documentaire Visages, Villages van de hand van de Franse regisseur Angnès Varda. Vanmorgen lukte het me dan eindelijk de film te gaan zien. Angnès Varda heeft een groot aantal films en documentaires op haar naam staan. De inmiddels 89 jarige filmregisseur is in deze documentaire een samenwerking aangegaan met de eveneens Franse, 34 jarige fotograaf en beeldend kunstenaar JR. Van hem zijn alleen de initialen van zijn naam bekend. De opzet van deze nieuwste film is simpel: Varda en de vijfenvijftig jaar jongere JR reizen per bestelbus door het Franse platteland en doen daar dorpjes aan … Lees verder Visages, Villages

Avondsymfonie (kort verhaal)

Onderstaand verhaal is eerder gepubliceerd op Blogspot. Aandachtig luistert ze naar de geluiden die de invallende duisternis begeleiden. De wind die zachtjes rond de bergtoppen suist. Het onvermoeibare sjirpen van honderden krekels. De roep van een dier. De avondsymfonie van Timar noemt ze het. Steeds heeft ze er met plezier naar geluisterd. Maar de laatste tijd houden de krekels haar wakker, is de roep van het dier een angstkreet geworden. Met een hoorbare zucht staat Ruth op van de ruw houten bank die tegen het huis staat en loopt naar de rand van het rotsplateau. Aan haar blote voeten voelt ze nog de … Lees verder Avondsymfonie (kort verhaal)