Ik ben geboren in Loosduinen een stadsdeel van Den Haag. Het ligt op een steenworp afstand van Kijkduin met z’n zee en strand. Vroeger was Loosduinen een zelfstandig tuindersdorp, maar vanaf 1923 is het opgegaan in de stad Den Haag of ‘s-Gravenhage zo u wilt.

Mijn vader is er geboren als zoon van een Loosduinse groenteboer, getogen, gestorven en begraven. Voor hem is Loosduinen altijd het tuindersdorp van zijn jeugd gebleven. Zelfs toen de gemeente de vernieuwing van het dorp nodig achtte en met de vaart der volkeren alle moois wat Loosduinen bezat liet slopen ten behoeve van de meest onpersoonlijke nieuwbouw.

Ik kan mij de oude dorpskern nog goed voor de geest halen. In de jaren vijftig en zestig had Loosduinen nog altijd het karakter van het oude dorp.

Midden in het centrum, op een hoek van het zogenaamde Kruispunt stond, tegenover het “Stadhuis,” het Hotel de Vergulde Roskam. Het was tevens het wachtlokaal voor de Westlandse Stoomtram Maatschappij (WSM) die een verbinding onderhield naar onder andere Den Haag. Naast het hotel was een bioscoop met de naam, hoe kan ook het anders, De Roskam.

Mijn moeder spaarde voor ons de oranje zegeltjes van de Loosduinse Winkeliers Vereniging (LWV) En wanneer zo’n kaart eindelijk vol was geplakt, kon ik in De Roskam de mooiste films bekijken. Op zaterdagmiddagen vergaapte ik me aan Roy Rogers, de zingende cowboy en aan de films van Rin Tin Tin de herdershond. Als Rin Tin Tin weer een van zijn heldendaden verrichtte, juichten wij hartgrondig daar in de donkere zaal. En wanneer de film was afgelopen en wij met rode wangen van de opwinding weer buiten liepen, wisten we allemaal een ding zeker; wij allemaal zouden later ook zo’n hond nemen.

Op You Tube zijn nog films te vinden van Rin Tin Tin en natuurlijk heb ik er een bekeken. Wat mij als eerste opviel was dat we toen kennelijk nog het geduld hadden om aan het begin van de films bijna anderhalve minuut te kijken naar wat we tegenwoordig de aftiteling noemen. En hoe traag de films zijn. Voor elke scene werd ruim de tijd genomen en het duurde wel erg lang voordat de held van de film in beeld kwam.