Terwijl wij praten, zal de afgunstige tijd al gevlucht zijn.
Reken daarom zo min mogelijk op morgen en pluk de dag."
⊃ Quintus Horatius Flaccus (65-8 v Chr) ⊂

De laatste tijd zie ik op tv weer geregeld programma’s en documentaires voorbij komen die gaan over mensen die door ziekte of ongeval geconfronteerd worden met de eindigheid van het leven. Van de ene op de andere dag weten ze bij benadering hoe lang ze nog te leven hebben. In geval van een (verkeers) ongeluk kan dat heel snel gaan en soms weet je niet eens meer dat je leven in een klap is gestopt.

Nadenken over het einde van het leven is niet iets dat we dagelijks doen. Dat geldt zeker wanneer je een gezond iemand bent en al helemaal wanneer je net 20 bent geworden. En waarom zou je ook, de tijd die voor je ligt lijkt eindeloos. Wanneer je net als ik de 70 hebt bereikt of misschien wel de 80(+), zal het wat vaker voorkomen dat je stilstaat bij de dood.

Toch blijft het voor mij ingewikkeld er over na te denken. Sterven is een onbekend fenomeen en onbekend maakt vaak onbemind. Ik schreef al eerder een blog over een soortgelijk onderwerp met als titel “Alsof ieder dag je laatste is”.

Wanneer ik naar zo’n programma kijk vraag ik me af wat de drijfveer voor mensen is om aan zo’n programma mee te werken. Waarom zou je de rest van Nederland willen laten weten dat er kanker bij je is gediagnosticeerd en dat je niet lang meer hebt te leven? Wat is de behoefte om wildvreemden in je leven toe te laten wanneer je de dood in de ogen kijkt?

Door sociale media zoals Facebook en Instagram zijn we er al aan gewend geraakt om over de schouder van vrienden en bekenden mee te kijken in hun dagelijks leven. De grens tussen wat je privé houdt en wat je met anderen deelt is voor veel mensen al een stippellijn geworden. Maar voor mijn gevoel gaat het feit dat je mensen die je niet kent  toelaat bij je stervensproces vele stappen verder.

Hoe dan ook, het kijken en nadenken over zulke programma’s maakt mij er in ieder geval nog meer van bewust dat ik iedere dag moet plukken en niet teveel moet rekenen op de dag van morgen. Carpe Diem Harme denk ik dan, pluk deze dag. Als dat de gedachte is achter dat soort programma’s dan hebben zij hun doel in ieder geval bij mij bereikt.

Blijf ik nog wel met de vraag zitten hoe ik dan die dag moet plukken. Wat is de beste manier om het restant van mijn leven te consumeren? Doe ik dat groots en meeslepend of wellicht door meer oog te hebben voor de “gewone” dagelijkse momenten? Wie het weet mag het zeggen.

Pluk de dag
vanochtend na het ontbijt
ontdekte ik, door mijn verstrooidheid,
dat het deksel van een middelgroot potje marmite
(het 4 oz net formaat)
precies past op een klein potje Heinz sandwich spread

natuurlijk heb ik toen meteen geprobeerd
of het sandwich-spread dekseltje
ook op het marmite-potje paste

en jawel hoor: het paste eveneens

=Cees Buddingh=