Ik loerde al een tijdje op de documentaire Visages, Villages van de hand van de Franse regisseur Angnès Varda. Vanmorgen lukte het me dan eindelijk de film te gaan zien.

Angnès Varda heeft een groot aantal films en documentaires op haar naam staan. De inmiddels 89 jarige filmregisseur is in deze documentaire een samenwerking aangegaan met de eveneens Franse, 34 jarige fotograaf en beeldend kunstenaar JR. Van hem zijn alleen de initialen van zijn naam bekend.

De opzet van deze nieuwste film is simpel: Varda en de vijfenvijftig jaar jongere JR reizen per bestelbus door het Franse platteland en doen daar dorpjes aan om de lokale gemeenschap te ontmoeten. Ze portretteren de mensen en drukken de foto’s ter plekke af op meer dan levensgroot formaat, om die vervolgens op muren of andere objecten op te plakken.

Dit idee levert behalve prachtige beelden van de opgeplakte foto’s, ook mooie en bij tijd en wijle ontroerende, gefilmde interviews op. Zoals dat van de dochter van een mijnwerker, die zich herinnert hoe haar moeder elke avond het zwart van haar vaders rug schrobde terwijl hij in de woonkamer in een tobbe zat. Of  dat van een boer, die tegenwoordig moederziel alleen op zijn computergestuurde tractor zit en vertelt hoe anders en hoeveel socialer zijn werk vroeger was. Ik zag en hoorde een Frankrijk dat mijns inziens nauwelijks meer bestaat.

Hoewel Varda nog scherp van geest is, is dat met haar zicht niet meer het geval. Ze lijdt aan een degeneratieve oogziekte waardoor ze niet meer scherp kan zien. Dat moet, zeker voor iemand die altijd met beelden bezig is geweest, rampzalig zijn.

Zijdelings komt de naderende dood ook aan bod. “Ik ben er niet bang voor,” zegt Varda, “maar ik denk er wel veel aan.”

Het resultaat is een road movie met een lach en een traan. Ik ben blij dat ik deze film heb kunnen zien.