Een paar dagen geleden las ik een artikel in de media over een Britse chirurg die heeft toegegeven dat hij bij twee van zijn patiënten zijn initialen op de bij hen  getransplanteerde lever heeft gebrand.
De man is ontslagen uit het Queen Elizabeth-ziekenhuis in Birmingham waar hij orgaantransplantaties uitvoerde. Hij beweert dat hij niet meer slachtoffers heeft gemaakt. Experts zeggen dat de brandmerken op den duur genezen en dat er geen blijvende schade voor de patiënt is.
De rechter doet op 12 januari uitspraak.

Hoe ziek ben je dan, wanneer je zoiets doet. Volgens mij is dat het toppunt van narcisme. Of misschien wel van zelfoverschatting.
Je zal maar rondlopen met de initialen van zo’n looser op je lever.

War heb je op je lever? was een vraag die mijn moeder wel eens aan mij stelde. Ik ontkende dan natuurlijk altijd, ook al was dat soms niet helemaal waar. Als kind had ik meestal wel iets op mijn lever want het was lastig manoeuvreren tussen de lijnen van het gereformeerde geloof.

Het was ook lastig in te schatten hoe ze de uitdrukking bedoelde.
Soms wilde ze ermee zeggen dat zij vermoedde dat ik iets gedaan zou hebben wat niet door de beugel kon en dat niet durfde opbiechten.
Bij mij was dat nog wel eens een onvoldoende voor een proefwerk waar ik liever maar het zwijgen toe deed of ik was tegen haar verbod in met oudere jongens mee geweest naar de bioscoop.

Maar ze kon de uitdrukking ook liefdevol bedoelen.
Meer in de zin van: zeg maar wat je op je hart hebt, deel het maar met me, want gedeelde smart is halve smart.

In beide gevallen nam ik meestal de gelegenheid te baat om de last die op mijn lever drukte te kunnen laten verdwijnen.
En als ik het dan eenmaal had opgebiecht, voelde mijn lever weer als nieuw.
Alsof ik een vers getransplanteerde had gekregen.
Maar dan wel zonder initialen.