2018 Is begonnen, de tweede dag van dit jaar heeft een aanvang genomen. Alle december feestdagen zijn voorbij. Voor sommigen is dat een zegen, voor anderen is het allemaal veel te snel gegaan.

Deze dagen vliegen de beste jaarwensen je om de oren. Het ligt er maar helemaal aan waar je bent en door wie ze je worden toegewenst hoe ze klinken. “Een gelukkig nieuwjaar” of “een mooi 2018” zijn waarschijnlijk de meest gebezigde. Maar vanmorgen op de sportschool hoorde ik twee mannen tegen elkaar zeggen “Dat je maar veel spieren mag opbouwen gozer.” Zo kan het natuurlijk ook.

Ik begrijp dat er mensen zijn die het nieuwe jaar zien als een schone lei. Als een kans  om opnieuw te beginnen. Fouten die gemaakt zijn worden vergeten, nieuwe voornemens in de praktijk gebracht. Mij lijkt dat onmogelijk. Alle zaken die je op 31 december bezig hielden zullen dat ook doen op 1 januari en hoogstwaarschijnlijk ook vandaag. Was je verslaafd aan het roken, wordt dat helaas niet gewist door de overgang van 2017 naar 2018. En die verliefdheid zal er ook morgen nog wel zijn. Het is immers precies hetzelfde als bij de overgang van 30- naar 31 december.

Toch heeft het idee wel iets moois. Een heel jaar voor je dat volledig blanco is. Als een onbeschreven blad. Alle nare gewoonten weg. Alle lelijke woorden die ooit zijn uitgesproken en opgeschreven verdwenen. De verwensingen, de vloeken, de doodsbedreigingen, de scheldwoorden. Allemaal weg. Mooi idee toch?

Het grote nadeel is natuurlijk dat daarmee ook alle mooie woorden weg zijn. De woorden van liefde, van steun, de troetelwoorden, de eerste kinderwoordjes, de laatste woorden die iemand uitsprak alvorens te sterven. Uitgewist.

Daar moet je toch niet aan denken.

Dus ga ik gewoon maar door. Door met schrijven, ervaren, vallen en opstaan. Verder met mijn leven, daar waar ik gebleven was op 31 december. Doorgaan met alle shit die er is, maar ook met alle schoonheid.

Daarom gaat mijn eerste blog van dit jaar nu on line.

Mijn nieuwe jaar is begonnen.