Ze stonden voor de ingang van Albert Heijn, 2 dames van middelbare leeftijd. De ene vrouw stond achter een kinderwagen en de andere zat in een scootmobiel die vakkundig naast de wagen was geparkeerd. Beide vrouwen stonden diep voorovergebogen over de kinderwagen. Het was zo’n moderne, met alles er op en er aan en met glanzende spaken in de wielen. De dames waren volledig geobsedeerd door de inhoud van de wagen en hadden totaal geen oog voor hun omgeving.

Mensen die voorbij liepen, de supermarkt in of uit, probeerden ook een blik in de wagen te werpen, maar dat lukte maar moeilijk. De vrouwen hingen met hun bovenlichaam over de wagen en sloten zo pottenkijkers buiten. De vrouw in de scootmobiel helde zover uit haar voertuig dat ik de kans niet uitsloot dat ze er uit zou vallen.

“Ach gut wat een lekker mannetje,” zei de scootmobiel vrouw. Ze deed iets met haar handen in de kinderwagen, zoals alleen oma’s dat kunnen doen. “Ja echt hè,” zei de andere vrouw, “van wie die het heb, ik weet het niet.” “Nou dat ken alleen maar van jou weze,” zei de scootmobiel vrouw en beiden barsten uit in een aanstekelijke lach.

Toen ze uitgelachen waren keken ze opnieuw vertederd de wagen in. “Hij heb nog blauwe kijkers,” zei de vrouw achter de kinderwagen, “maar ze zulle wel de kleur van z’n vaders ogen krijgen. Donker overheerst altijd.” Ze keek er zorgelijk bij, alsof het kind nog veel ellende stond te wachten. “Meid wat maakt het uit, astie maar gezond is,” zei de vrouw in de scootmobiel. Met een zucht liet ze zich terugvallen op haar zitplaats.

Toen ik de winkel inliep hoorde ik hoe het kind begon te huilen. In mijn verbeelding zag ik hoe de waterlanders uit de blauwe kijkertjes stroomden.