Code rood in de onstuimige stad waar mensen wankelen en hun hoed en hart vasthouden de lucht grauw is en leeg door de ontbrekende vleugels van vogels en vliegmachines bomen moe zijn en rust wensen maar de wind dat niet toestaat waar ook in mijn hoofd storm raast als bij een glas tot barstens toe gevuld waar water overheen klotst de rivier vult tot over het randje zodat het veer niet kan stoppen en de kade opschuift van de onstuimige stad bij code rood. Lees verder Voor wie is poëzie (10)