Code rood
in de onstuimige stad
waar mensen wankelen en
hun hoed en hart vasthouden
de lucht grauw is en leeg
door de ontbrekende vleugels
van vogels en vliegmachines
bomen moe zijn en rust wensen
maar de wind dat niet toestaat
waar ook in mijn hoofd storm raast
als bij een glas tot barstens toe gevuld
waar water overheen klotst
de rivier vult tot over het randje
zodat het veer niet kan stoppen
en de kade opschuift
van de onstuimige stad
bij code rood.