Wat je ooit was rijst op vanuit het rimpelloze water de tenen met de roodgelakte nagels spiegelend tot nog eens tien de vulkaan die haar wolkenkrabber spuwt waar achter de ramen ze zich verschuilen de laffe stuurlui aan de wal en gluren en turen en zien hoe het dobberend vlot onthult waartoe jouw liefde had moeten leiden nadat de navelstreng was doorgesneden is de eenzaamheid gebleven het hart klopt aan je voeten reusachtig om alle pijn te kunnen bergen op de grens van twee werelden sta je in de roze meisjesjurk Lees verder Voor wie is poëzie? (11)