Ik krijg tegenwoordig geregeld aan mij geadresseerde post in de brievenbus waar, alleen al op de enveloppe, wordt gesuggereerd dat ik so wie so een prijs heb gewonnen. Het betreft dan meestal post van De Vrienden Loterij, De Bank Giro Loterij, De Lotto of De Postcodeloterij. Wanneer ik dan de enveloppe open maak blijkt altijd dat ik eerst iets moet kopen alvorens voor de beloofde prijs in aanmerking te komen. En, zo wordt opnieuw gesuggereerd, er is nog veel meer te winnen.

Dat de frequentie van dit soort reclame toeneemt zal ongetwijfeld te maken hebben met de gunstige economische situatie in ons land. Mensen laten het geld weer rollen. Het consumentenvertrouwen is weer op hetzelfde peil als rond de millenniumwisseling en toen groeiden de bomen tot in de hemel.

Ik vraag me vaak af hoe die hele economie nu werkt. Ik begrijp maar niet waarom er altijd maar meer moet worden omgezet. Kunnen we met z’n allen niet gewoon een tijdje pas op de plaats maken. Waarom moet het altijd meer? Waarom zijn we niet tevreden met wat we bezitten?

Ik ken natuurlijk zelf dat verlangen naar iets nieuws ook. Als er een nieuw model van mijn smartphone uitkomt, word ik al onrustig en begint het te kriebelen. Maar waarom? Mijn “oude” doet het nog prima. Ik ken mensen die datzelfde hebben met auto’s, kleding, schoenen of tuinmeubels. Waar komt dat verlangen naar nieuw en meer toch vandaan? Zit dat in de mens gebakken?

Vanmorgen las ik over de Pāli Canon. Dit is het eerst bekende en meest complete werk van de Boeddha. Hierin stelt hij onder meer vast dat het leven lijden is. Hij zegt: “Geboren worden is lijden, oud worden is lijden, ziek zijn is lijden, sterven is lijden, verenigd zijn met wat ons lief is, is lijden, wanneer men iets wenst en het niet krijgt, ook dat is lijden.”

Boeddha bedoelde met het woord lijden niet het ondergaan van smart en ellende, maar dat het leven altijd iets van ontevredenheid of onrust bevat. Deze negatieve gevoelens ontstaan doordat de mens altijd meer wil hebben dan hij op een bepaald moment bezit. Alleen als de mens zich bewust kan zijn van dat constante verlangen en zijn best doet om het los te laten, alleen dan kunnen wij, volgens de Boeddha, gelukkig worden.

Nu is niet alles wat Boeddha gezegd heeft zo makkelijk te duiden, maar deze stelling lijkt me helder. Zolang wij ons als rupsjes Nooitgenoeg blijven gedragen zullen we achter ons geestelijk welzijn blijven aanjagen, maar het nooit bereiken.

Ja, hoor ik mezelf denken, maar dat wist ik allang!!
Toch lijkt goed om daar op dit moment maar weer eens bij stil te staan.