Mijn woonhuizen

Woonhuis #2


20180125_113915.jpg
Loosduinen, Nieuwe Weg 13B – 1951-1957

In 1951 zijn wij, dat waren mijn ouders, mijn oudere zus en ik, verhuisd van de Burgemeester Hovylaan naar de bovenste, derde verdieping, van een nieuw, naoorlogs appartement aan de Nieuwe Weg nummer 13B, eveneens in Loosduinen. Gek genoeg kan ik me van de verhuizing zelf totaal niets herinneren.

Het was een simpele flatwoning, maar voor die tijd een modern huis. Ik had een eigen kamer aan de voorkant met uitzicht op de molen en verder naar achteren op de -toentertijd nog- Nederlands Hervormde kerk. Het kleine raam op straat hoogte was van de kelderboxen. Toen ik er woonde was er nog geen sprake van een portiekdeur, het portiek was open en iedereen kon er naar binnen lopen. Dat zegt iets over de tijd en waarschijnlijk over het respect dat men voor andermans eigendommen had.

Zo hing er bij ons overdag vaak een touwtje uit de brievenbus (ja, daar hebben we het touwtje van Jan Terlouw). Ik noemde de brievenbus in die tijd steevast “klepper.” Omdat de bel te hoog zat voor mijn lengte, klepperde ik, wanneer het touwtje er niet was, met de bakelieten brievenbusklep en dat, geloof me, gaf meer lawaai dan alle bellen in het hele portiek bij elkaar. Mijn moeder had een gruwelijke hekel aan dat geluid. Nog voor ze de deur had open gedaan kon ik haar al horen zeggen: “Ja, ja, ik kom al, rustig maar.”

De flats waren in een carrévorm gebouwd, zodat er een grote binnentuin was. In die tuin stonden uit hout opgetrokken speeltoestellen zoals schommels, een glijbaan en een klimrek. We speelden daar vaak onder het toeziend oog van onze moeders die vanaf de balkons ons in de gaten konden houden. Ik herinner me dat, toen ik al wat ouder was, ik soms met een vriendje langs de achterkant van de huizen het hele carré rondliep op zoek naar dingen die van de balkons naar beneden waren gevallen. De buit was steeds schamel en bestond veelal uit wasknijpers, maar het idee ooit een grote schat te vinden was een spannend perspectief.

Vanuit deze woning ben ik aan mijn schooljaren begonnen. In de periode 1952-1954 ging ik voor het eerst naar de kleuterschool van juffrouw Poot in de Willem III straat. Vervolgens in 1954 naar de Gereformeerde Lagere Wilhelminaschool op het Pieter de Hooghplein. Met mijn twee jaar oudere zus en nog een aantal kinderen uit de buurt liepen we dagelijks in een klein half uur naar school. Twee keer per dag heen en weer, behalve op woensdag. En al naar gelang wat we onderweg tegen kwamen en waardoor we werden afgeleid, kwamen meestal op tijd aan.

Van het interieur van het huis herinner ik me niet zoveel. Wel kan ik me nog altijd de dominant aanwezige kolenhaard voor de geest halen, een kachel van het type Permanent Duplex gefabriceerd door ijzergieterij De Etna. De kolen lagen beneden in de kelderbox opgeslagen. Het plekje voor de haard was ideaal om heerlijk te zitten dromen terwijl ik in de blauwe vlammetjes staarde, of om er liggend op mijn buik in een boek te bladeren. In het voorjaar, wanneer het stookseizoen was afgelopen, werd de loodzware haard via de trappen naar beneden gesjouwd en in de kelderbox gestald, tot het nieuwe stookseizoen weer begon. Waarom dit omslachtige ritueel twee keer per jaar plaatsvond, in plaats van de haard gewoon in de woonkamer te laten staan, weet ik niet.

In deze woning is mijn jongere zus geboren. Het feit dat ik, als middelste kind, de enige jongen was in het gezin, leverde mij het grote voordeel van een eigen kamer op. Mijn nieuwe zusje ging bij mijn oudere zus op de kamer.

Ik heb in deze woning een deel van mijn jeugd doorgemaakt waar ik met een positief gevoel op kan terugkijken. Het was een prettige woonomgeving met veel ruimte en natuur om me heen. Het is in die periode geweest dat mijn vader mij de liefde voor die natuur heeft bijgebracht. Als kind vond ik het geweldig hoe hij ieder plantje langs de kant van de weg wist te duiden en leergierig als ik was, stak ik daar veel van op.

Voor mij is de tijd in deze woning de periode geweest waarin ik de warmte en veiligheid van ons gezin op haar best heb kunnen ervaren. Ik heb er tot het voorjaar van 1957 gewoond.

20180125_114701-EFFECTS.jpg
Uitzicht vanuit mijn kamer in de huidige tijd.

17 gedachtes over “Woonhuis #2”

  1. onverwachts kwam ik afgelopen week je pennenstreken tegen. Vooral die over Loosduinen boeien me zeer. Daar liggen vele gezamenlijke herinneringen, die je prachtig verwoordt.Ook nieuwe dingen gelezen, Zo wist ik niet dat jullie eerder in de Hovybuurt en aan de Nieuweweg gewoond hebben. Deze week stonden op facebook twee foto’s van de binnentuin van de Nieuweweg, die je omschrijft in deze blog. Misschien heb je ze gezien, misschien niet. Ik heb geprobeerd ze toe te voegen, omdat zij jouw verhaal zo mooi ondersteunen, maar dat is niet gelukt. Ik probeer het nog op een andere manier. Groet!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden
  2. Pingback: Woonhuis #3 – Harme Blogt

  3. Een warm en veilig thuis is de basis voor de rest van je leven.
    De jeugd van m’n broertje en mij was een koude bedoening maar we zijn er toch gekomen…
    Herken wat je schrijft over de portiekwoning.
    Fijne zondag!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

    1. Ja, ik ben me er goed van bewust dat niet ieder kind in een veilige omgeving mag opgroeien. Gzd zijn jij en je broer kennelijk goed terechtgekomen, maar dat zal zeker niet zonder de nodige strijd zijn gegaan. Hoe ouder ik wordt hoe meer ik de kwetsbaarheid van kinderen kan/durf te ervaren.
      Jij ook een mooie zon(nige)dag.

      Like

      Beantwoorden

  4. Weer prachtig geschreven. Gek hè, dat tijden zo snel kunnen veranderen. Je vertelling over in de flat wonen en speeltuin in het midden enzo doet mij erg denken aan Amerika. Ik heb altijd in een gezinswoning gewoond en vind dat eigenlijk maar gek; met kinderen in een flat. Kun je zien hoe ‘plattelands’ ik ben, denk ik dan… Over die flats lees ik vooral in boeken en vaak gaat dat over de stad.
    Vind het wel leuk om te lezen dat jij het een mooie tijd vond. Dat betekend in mijn ogen dat je je niet kort voelde gedaan omdat je geen achtertuin had (iets wat ik een must vind voor als je kids hebt).
    Natuur… wat ben je daar al vroeg enthousiast voor geworden dan. Nu weet ik niet zo veel, maar vroeger vond ik het niet eens speciaal om er naar te kijken! Tegenwoordig vind ik het geweldig: Blue Planet, wandelen, op reis en daar de natuur in. Ach dromen blijven er altijd :).
    Kijk uit naar je volgende bericht!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

    1. Dank je voor je mooie woorden Stefanie.
      Het was wel zo in die tijd dat er rond onze flatwoning heel veel ruimte was. Je had er bijvoorbeeld de tuinderijen van het Westland, en de lage glastuinbouw van de geestgronden. Verder op een steenworp afstand de duinen, het strand. Dus kwam ik niet te kort.
      Dat is wel anders denk ik voor kinderen die nu in een grote stad opgroeien. die moeten het meestal doen met een afgebakend stukje speelterrein, als dat er al is.
      Ja en natuur in de breedste zin van het woord blijft iets waar ik veel van houd. Jammer dat niet iedereen er even zuinig op is.

      Geliked door 1 persoon

      Beantwoorden

      1. Oh Hihi, ik had ook echt dat afgebakende stukje speeltuin in mijn hoofd haha. Wel lekker dat jullie zo veel ruimte hadden! Mocht je ook van pa en ma alleen naar t strand en de duinen?

        Geliked door 1 persoon

        Beantwoorden

          1. Ja … Nu zal dat niet zo veel meer gebeuren denk ik.

            Heerlijk. Ik zou als kind ook wel gewoon op eigen houtje door rond willen struinen. Lekker uitwaaien en op zoek naar schelpen en aangespoeld hout en zo.

            Geliked door 1 persoon

            Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.