Gisteren was ik bij het International Film Festival Rotterdam 2018 (IFFR).

Ik zag daar twee films over een periode in het leven van twee vrouwen. Twee films die volkomen verschillen van elkaar, maar die beiden de overlevingskracht van vrouwen laat zien.

De twee vrouwen uit de films leefden in verschillende tijdperken en totaal verschillende werelden. Ook waren ze van verschillende leeftijden, de ene was ten tijde van de film 49- de andere 6 jaar.

De film over de oudste van de twee betreft Nico Päffgen, de zangeres van de vroegere Velvet Underground. Een boeiende persoonlijkheid die haar leven leefde zoals zij dat wilde en haar niet de wet liet voorschrijven. Het grote verschil met de andere film is dat Nico, tot op zekere hoogte, in staat was haar eigen leven vorm te geven en keuzes met betrekking daartoe te maken. De film getiteld Nico 1988 is van regisseur Susanna Nicchiarelli.

De persoon uit de andere film kon niet, of nauwelijks, de loop van haar leven bepalen. Die andere persoon was het Joodse meisje Anna, vertolkt door de 6 jarige Marta Kozlova voor wie het haar debuut was.

De film met de titel Anna’s War (Война Анны), gemaakt door de Russische regisseur Aleksey Fedorchenko, gaat over de holocaust en de menselijke drang deze te overleven.

De film vertelt het verhaal van Anna. De ouders van haar werden tijdens een massa-executie vermoord. Anna overleeft op miraculeuze wijze als gevolg van het offer van haar moeder, die haar kleine meisje in het massagraf met haar lichaam heeft bedekt. Anna leefde een paar jaar in het rookkanaal van een niet meer gebruikte open haard in het kantoor van een Duitse commandant. Vanuit haar schuilplaats keek ze toe hoe het leven aan haar voorbijtrok. In deze onmenselijke omstandigheden overleeft Anna niet alleen, maar weet ze ook haar menselijkheid te behouden.

Als kijker werd ik volledig ondergedompeld in de besloten wereld waarin de kleine Anna drie jaar heeft overleefd. Het is een  film die dwars door mijn ziel sneed en waarvan ik de indringende beelden voor de rest van mijn leven bij me zal dragen.

Wat mij betreft zou iedereen, van jong tot oud, deze film moeten gaan zien om te herinneren en nooit te vergeten.