Ik moet even iets rechtzetten.

“Je bent ook een rasechte Calvinist!” Dat zeggen mensen wel eens tegen mij. En gisteren heb ik mezelf in mijn blog ook nog zo genoemd. Maar klopt dat eigenlijk wel? En waarom noem ik mijzelf zo?

Wanneer mensen het tegen mij zeggen vraag ik meestal niet aan hen wat ze daar nu precies mee bedoelen. Maar degene die het op dat moment zegt gaat er kennelijk van uit dat de definitie daarvan vast staat en helder is voor mij.

Toen ik het gisteren opschreef dacht ik er ook niet zo bij na. Het leek me wel duidelijk. Maar toen ik er later over ging nadenken, bleek dat toch niet zo helder te zijn.

Wat is eigenlijk “een echte calvinist?” vroeg ik mij af.

Naar aanleiding van het Calvijnjaar (2009) is er door het dagblad Trouw, in samenwerking met de Vrije Universiteit, ooit een test gepubliceerd waar je kon meten hoe Calvinistisch je zou zijn. De test is helaas niet meer te gebruiken want te lang geleden. Wel is nog te zien waarop je kon scoren, namelijk op:

• Soberheid
• Relaties
• Rechtlijnigheid
• Geloof
• Arbeid

Hier en daar zijn ook nog scores te vinden van verschillende calvinisten die de test toen hebben gemaakt. Hieruit valt te herleiden welke antwoorden je een echte calvinist zouden maken.

Soberheid. rechtlijnigheid en een sterk ontwikkelt arbeidsethos zijn zaken die ik bij mezelf zeker herken. Maar of deze zaken nu specifiek calvinistisch genoemd kunnen worden betwijfel ik.

Als men mij een calvinist noemt heeft het volgens mij meestal betrekking op mijn principiële en vrij sobere manier van leven. Ik eet gezond en met mate, vlees eet ik helemaal niet, wijn drink ik graag, maar ook daarmee ben ik matig (geworden) en snoepen (buiten chocolade -puur-puurder-puurst-), daarvan heb ik mezelf wijs gemaakt dat ik dat niet lekker vind. Ik probeer milieubewust te leven waardoor ik niet in het bezit ben van een auto en dus van het ov, Greenwheels en de fiets gebruik maak.

Verder ben ik iemand die wel is van “eerst het zuur en dan het zoet.” Nooit smaakt mijn boterham met kaas lekkerder dan na een flinke inspanning in de sportdungeon. Genieten mag, volop zelfs, maar het moet wel verdiend zijn.

Maar weer vraag ik me af of dat nou typisch calvinistische eigenschappen zijn. Ik ken bosjes mensen die beslist dezelfde levensstijl hebben en nog nooit met ook maar één calvinist in aanraking zijn geweest.

Misschien had ik mezelf dus gisteren geen calvinist moeten noemen, maar bijvoorbeeld een principieel mens. En daar zijn er natuurlijk heel veel van. God zij dank.