EEN GELIEFDE

Eén geliefde
nam een hond om haar angst te bewaken
een ander een huis
een derde een man.
Het leven is verdrietig onvolledig
bang voor volledigheid
en tegelijkertijd begerig
bestieren we ons bestaan.

Remco Campert

Een vriendin van mij had besloten dat ze lang genoeg zonder partner was geweest en het tijd werd dat ze actief op zoek ging naar een man. De mannen die ze kende waren of al bezet, zoals zij het noemde, of dat waren vrienden en dat wilde ze graag zo houden.
Actief op zoek dus, maar wat dat actieve dan precies inhield, daar moest ze zich nog intern over beraden.
Toen ik haar een tijdje geleden weer sprak, zat ze midden in dat actieve proces. Ze vertelde dat ze zich een paar maanden geleden had aangemeld bij een aantal datingsites. Ze had het aan niemand binnen haar vriendenkring verteld, want ze wilde voorkomen dat ze voortdurend de vraag kreeg of er al dates in het vooruitzicht waren. Dat aanmelden viel overigens nog niet mee, zei ze, want er zijn nogal wat van die sites en hoe vind je de site die het best bij jou past.
Ik haalde mijn schouders op, want ik heb totaal geen ervaring met digitaal daten. In mijn tijd ontmoette je vrouwen life in de kroeg, dancing of op feestjes.
Uiteindelijk had ze twee datingsites geselecteerd waarvan ze het idee had dat die wel bij haar paste. Een van de moeilijkste dingen was voor haar het schrijven van een stukje over zichzelf geweest. De vriendin is nogal bescheiden en zal niet snel iets positiefs over zichzelf weten op te noemen. Ik overigens wel, ik zou er zo tien kunnen noemen.
Uit haar verhaal bleek dat ze de afgelopen maanden zo’n zes dates had gehad met verschillende mannen. Dat waren nogal ervaringen geweest, zoals zij het noemde. Twee waren er een stuk ouder dan ze zich op de site hadden voorgedaan en hadden zich ook als oude bazige mannetjes gedragen. Een bleek nog getrouwd te zijn, maar had haar gerust willen stellen door te zeggen dat als het tussen hen zou klikken, hij weg zou gaan bij zijn vrouw. De overige drie hadden allerlei rare eigenaardigheden die ze na vijf minuten al spuugzat was. Met andere woorden, het schoot niet echt op.
Ze vertelde dat ze bemerkte dat ze er nu eigenlijk al geen zin meer in had. In de eerste mailcontacten waren die mannen overigens wel leuk geweest. Charmant, geïnteresseerd, ondernemend en op de foto hadden ze ook wel oké tot zelf leuk geleken. Maar de praktijk was telkens zoveel anders gebleken. En bij bijna alle ontmoetingen was het nauwelijks over haar gegaan. Nee, ze was er helemaal klaar mee. Mannen ze had er even genoeg van.
Trouwens, ze was zich ook weer gaan realiseren hoe mooi haar leven was en dat ze eigenlijk helemaal geen man nodig had. Als ze eerlijk tegen zichzelf was moest ze er niet aan denken dat ze een groot deel van zichzelf zou moeten gaan inleveren en zich aan zo’n man zou moeten gaan aanpassen. Mannen zijn niet alleen oneerlijk, ze zijn ook vreselijk saai, besloot ze haar relaas.
Toen zag ze dat ik er wat ongemakkelijk bij was gaan zitten door al die negatieve mannenverhalen. Ze lachte, stond op, gaf me een zoen en vroeg: ‘Wat wil jij rood of wit?’
Mijn eerste impuls was om op mijn telefoon te kijken hoe laat het was, want voor mijn gevoel was het nogal aan de vroege kant voor een glas wijn, maar net op tijd bedacht ik me en zei dat ik graag rood wilde.