Vanmorgen moest ik er even uit, mijn hoofd moest leeg. Ik voelde een sterke behoefte de zeewind om mij heen te voelen en de zilte lucht in te ademen.
Wanneer je in Amsterdam woont is de meest voor de hand liggende oplossing daarvoor Zandvoort. Dus snel douchen, op de fiets naar het station en hup in de trein naar Zandvoort.
Het was rustig in de trein. Ik zat net goed en wel met een heerlijk bekertje koffie en een krant, toen er een mager meisje tegenover me kwam zitten met een bol staande rugzak die ze kreunend met een klap op de grond neerzette. De rugzak leek mij erg zwaar. Ik trok mijn benen in en groette haar. Ze lachte even naar me, maar zei niets. Blauw kort haar had ze, een piercing door haar onderlip en zwaar opgemaakte ogen. Onder haar zwarte leren jack droeg ze een eveneens zwarte jeans die vol zat met gaten waar doorheen ik haar bleke benen zag. Aan haar voeten droeg ze zwarte Dr. Martens waarin bloedrode veters geregen waren. Haar ogen keken snel en enigszins schichtig om zich heen. Ze zag er Gothic uit vond ik.
Ik verdiepte me verder in mijn koffie en krant en las over de zoveelste schietpartij op een Amerikaanse school.
Plotseling hoorde ik het meisje snuiven en toen ik opkeek zat ze met haar handen voor haar neus en mond. Tussen haar vingers door zag ik langzaam wat bloed verschijnen. Ik begreep direct dat ze een bloedneus had gekregen. Snel pakte ik een pakje papieren zakdoekjes uit mijn jaszak en gaf haar er daar twee van.
Zo te zien bloedde het behoorlijk en ik adviseerde haar het hoofd een beetje naar voren te doen, zodat het bloed minder snel rechtstreeks in haar keelholte zou lopen, en haar neus dicht te knijpen. Ik zag dat ze rilde. Na een paar minuten liet ze haar neus los om te kijken of het nog bloedde. Het leek inmiddels een stuk minder heftig te zijn geworden.
Na nog een tijdje met een zakdoekje tegen haar neus te hebben gezeten, was het bloeden gestopt. Ze keek me hulpeloos aan en vroeg toen of ze erg onder het bloed zat. Dat viel reuze mee en na wat poetswerk zag het er allemaal weer -laat ik zeggen- Gothic uit.
Ik vroeg of ze wel vaker last had van een bloedneus. Ze knikte en zei dat ze dat eerder had gehad, meestal als ze zich erg zenuwachtig maakte over iets. En dat was dus vanmorgen ook het geval, zei ze. Ze kreeg een belangrijke toets waar ze erg tegenop zag.
We hebben een tijdje zitten praten over studie in het algemeen en die van haar in het bijzonder. Ze had het zwaar met haar studie Social Work, moest er veel aandacht aan besteden en dat lukte niet altijd. Soms kon ze gewoon haar aandacht er niet bijhouden en was ze de volgende dag alweer vergeten wat ze de avond daarvoor had geleerd. Maar ze wilde wel, zei ze, ze deed erg haar best. Tussen het praten door nam ze kleine slokjes water uit een lichtblauw Dopper flesje.
Toen de trein bijna tot stilstand was gekomen op station Overveen, stond ze zuchtend op en pakte haar rugtas. Ze stak haar hand naar me uit en bedankte me voor mijn hulp. Toen liep ze in de richting van de uitgang. Op het perron zag ik haar nog lopen. Ze zag er stoer uit zo in het zwart en met die zware rugzak. Langzaam liep ze mee met de stroom andere kinderen. Toen ze mij vanachter het raam zag kijken, stak ze nog even haar hand naar mij op en wees lachend op haar neus.
Toen ik op het strand liep met een lage zon linksvoor en een toch nog behoorlijk frisse wind langs mijn oren, moest ik aan haar terugdenken. Ik wenste haar een toets zonder bloedneus en minstens met het cijfer acht.

Bron uitgelichte afbeelding: Unsplash
Strandfoto: © Harme van Kamp - 2018