Jeugdherinneringen

Het verlossende woord


Gisteren ben ik in de tuin bezig geweest. Het was een perfecte dag om wat hoogst noodzakelijke zaken ter hand te nemen, want het onkruid tierde welig en er stonden nog wat plantjes te wachten die de grond in moesten.. Mooi was het om te zien hoe alles plotseling weer opnieuw begint te leven. Takjes waarvan ik vermoedde dat ze uit dood hout bestonden, toonden ineens weer kleine bobbeltjes en soms zelf uitstulpingen van jong groen.

Toen ik na een paar uur vond dat het genoeg was geweest en met een voldaan gevoel en een koffie buiten zat, de zon achter sluierbewolking verdween, maar de aangename warmte onverminderd bleef hangen waardoor het zomers aanvoelde, dwaalden mijn gedachten naar vroeger. Naar zomerse zondagen thuis.

Het was een warme zomerdag. Ik zag mezelf, samen met mijn jongere zusje, in de tuin van ons ouderlijk huis in de warme zon zitten.  Mijn zusje in een zinken wasteil die was gevuld met lauwwarm water en ik er naast op een driepoot krukje. We speelden met het water en allerlei onbenullige speeltjes en konden daarmee uren zoet zijn. Ik voelde me de grote broer.

Mijn moeder zat iets verderop in een rotanstoel, op het betegelde stukje tuin dicht tegen de aangebouwde serre aan en koesterde zich aan het zonlicht. Haar gezicht had ze naar de zon gewend en haar ogen waren gesloten. Ik vond haar er ineens wonderlijk jong uitzien. De nylonkousen had ze uitgedaan en haar jurk tot boven haar knieën opgetrokken. Naast de lege stoel waarop mijn vader had gezeten, zat mijn oudere zus, verdiept in een boek. Haar kastanjebruine haren weerkaatste het zonlicht in een wonderlijke kleurschakering.

Mijn vader wist ik binnen in het schemerige huis. Hij was zich aan het voorbereiden om naar de middagdienst van de kerk te gaan. Het was voor mij altijd een spannend moment, wat ging er gebeuren? Het kon zijn dat mijn vader naar buiten kwam en mijn oudere zus en mij  maande op te schieten omdat we anders te laat zouden zijn voor de kerkdienst. Het gebeurde echter ook dat hij enkel naar buiten kwam om ons gedag te zeggen en bij mijn moeder een kus op haar mond te drukken.

Het was onvoorspelbaar wanneer hij ons mee wilde hebben naar de kerk, of wanneer hij het goed vond dat we thuis bleven. Hoe die beslissing tot stand kwam, daar had ik toen geen enkel zicht op. Vaak ging er aan de beslissing of we al dan niet mee moesten een zacht en geheimzinnig gefluister tussen mijn ouders aan vooraf. Die dag had ik dat nog niet opgemerkt.

Toen was daar het moment dat ik hoorde hoe mijn vader kwam aanlopen en in de opslaande deuren van de serre verscheen. Hij had zijn donkere kostuum aan en in zijn linkerhand hield hij zijn bijbel met de psalmen en gezangen. Ik hield voor een moment mijn adem in, durfde hem niet aan te kijken en fixeerde mijn blik op mijn kleine zusje in het door het zonlicht schitterende water.

Toen hoorde ik het verlossende ‘Tot straks allemaal’ en zag nog net hoe mijn vader mijn moeder kuste, vluchtig en met getuite lippen.

Opgelucht haalde ik adem en dacht eraan hoe ik straks mijn moeder zou helpen met het dekken van de tafel voor de broodmaaltijd en aan het gekookte ei dat zij bij alle borden zou neerzetten.

 

24 gedachtes over “Het verlossende woord”

  1. Nu ben ik toch nog wel benieuwd wat eigenlijk maakte welke keuze hij maakte: of jullie mee moesten of niet. Was dat zijn stemming, was het omdat hij wist wat voor preek/dominee er kwam, wilde hij soms ook rust onderweg, vond hij het juist gezellig om samen te gaan? Ik neem aan dat je moeder thuis bleef om op je jonge zusje te passen…

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

    1. De ware reden weer ik niet, maar ik denk dat het te maken had met welke dominee er preekte. Ook het weer had denk ik invloed op z’n keuze. Het blijft gissen, want ik heb het er helaas nooit met hem over gehad.

      Like

      Beantwoorden

  6. Ik voel de spanning Harme…
    Wij moesten wekelijks naar de kerk. De mensen die niet naar de kerk gingen werden ‘scheef’ bekeken in onze kleine katholieke parochie. Verstikkend hoor. Blij dat ik dat allemaal al lang achter mij heb.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  7. Mooi dat je die herinneringen met ons deelt.
    Bij ons thuis stond de kerk niet in het midden, ze werd eerder als een noodzakelijk kwaad beschouwd waar je niet om kon zoals bvb bij een communiefeest.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  10. Dit is echt wel nostalgie. Bij ons ging het er gelukkig niet zo strak aan toe.
    De kerk was wel heel belangrijk, daar zijn we mee opgevoed. De middag dienst was vaak een eigen keuze.

    De jeugd herinneringen zijn bij mij ook scherp aanwezig maar die van die tijd tussen toen en nu ook nog steeds.
    Soms frustrerend maar vaak heel handig.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.