TUSSEN TWEE VUREN – Koh Pangang 1986
Lopend langs de vloedlijn
teruggetrokken in mezelf
balancerend op de dunne
lijn van de tijd
waar seconden
versmelten met de eeuwigheid
passeerde ik mezelf
dat jij er was
liet me beseffen dat
god niet
een van ons kan zijn
planeten niet
voor stervelingen zijn bestemd
mijn hart niet
langer in mijn lichaam paste
jij
naast me
vuur
recht voor me
mijn enig kompas
later veel later
toen mijn fantomen
met me op de loop gingen
voelde ik je warm lijf
tegen me aan godzijdank
had jij je niet geschoren
want juist dat gaf me
dat geborgen gevoel
© Harme van Kamp – Amsterdam
Bron afbeelding: Pinterest
Mooi
LikeGeliked door 1 persoon
Thx Stefanie
LikeGeliked door 1 persoon
Een gedicht vol van passie dat aanzet tot denken en overdenken.
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel!
LikeLike
Mooi gedicht hoor.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel!
LikeLike
Vurig warm, prachtig dicht.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel Beatrice
LikeGeliked door 1 persoon
‘oer’-mooi!
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi compliment Anne, thx
LikeGeliked door 1 persoon