Jeugdherinneringen, Spinsels

Het kikkerslootje – deel 2/2


Voor deel 1 klik hier.

Nadat we een tijdje zwijgend en ook wat verlegen met de situatie bij elkaar hadden gestaan, was het opnieuw Erik die het initiatief nam. Hij stelde voor de boekjes te verdelen over ons vieren, zodat ieder voor zich er mee kon doen wat hij wilde. Hij hurkte neer bij de tijdschriften en voegde direct de daad bij het woord. Vier stapeltjes maakte hij en gaf ons er elk een.
Toen ik ’s avonds aan de eettafel zat moest ik de hele tijd denken aan de boekjes die ik onder mijn matras had verstopt. Ik vergat er bijna door te eten en mijn moeder vroeg of ik het eten soms niet lekker vond of dat ik me misschien niet goed voelde. Ik ontkende natuurlijk in alle toonaarden, maar het nieuwe en onbekende gevoel bleef en beheerste mijn gedachten.
Nooit eerder had ik zo’n gevoel ervaren. Ik had een geheim waarvan ik in mijn hart wist dat ik er door in de problemen kon komen. Ik wist niet wat er zou gebeuren wanneer mijn vader en moeder er achter zouden komen. Ook voelde ik me schuldig omdat ik iets verzweeg. Het ene moment nam ik me voor zo snel mogelijk van de boekjes af te komen, maar direct daarna nam ik mezelf weer voor ze eerst allemaal rustig te bekijken. Die wisselende gedachten en besluitloosheid maakte me onrustig.
’s Avond in bed bekeek ik onder de dekens, bij het gelige licht van mijn zaklantaarn, de afbeeldingen. En opnieuw ervoer ik gevoelens die ik tot dan toe niet had gekend.
De volgende dag op school wisselden mijn vriendjes en ik blikken van verstandhouding met elkaar, maar we spraken nergens over. Er werd met geen woord meer gerept over onze vondst en wat we er mee hadden gedaan. Ook niet in de dagen die daarop volgde.
Een paar dagen later kwam ik thuis van school en voelde dat er iets mis was. Mijn moeder had rode behuilde ogen en sprak niet tegen me. Ik moest direct naar mijn kamertje en daar wachten tot mijn vader thuis zou komen. Toen ik met mijn hand onder de matras voelde, schoot er een schok door mijn lijf, alsof ik een stroomstoot kreeg. De boekjes waren verdwenen. Hoe ik ook, tegen beter weten in, steeds weer opnieuw onder de matras keek, ze waren weg en bleven weg.
Zenuwachtig en onzeker wachtte ik op mijn vader. Ik werd niet geroepen voor de avondmaaltijd. De vertrouwde geluiden van het bestek op de borden en de deksels die weer op de pannen werden gelegd, drongen van beneden tot mij door. De bromstem van mijn vader hoorde ik overal bovenuit.
Het was al acht uur geweest toen ik eindelijk door mijn vader werd geroepen. Langzaam liep ik de trap af, de gang door en opende aarzelend de deur van de woonkamer. Mijn vader en moeder zaten aan tafel, naast elkaar. Mijn moeder zag er nog net zo uit als vanmiddag toen ik uit school kwam. Ik ging tegenover hen zitten en staarde naar het tafelkleed. Mijn vader drukte zijn sigaret uit in de asbak en liet de rook langzaam uit zijn neus kringelen.
“Je hebt je moeder heel veel verdriet gedaan,” verbrak mijn vader de stilte. “Hoe ben je aan die viezigheid gekomen?” vroeg hij met zijn altijd enigszins hese stem. Ik voelde tranen branden achter mijn ogen en wist niet wat ik als antwoord moest geven. Ik mompelde binnensmonds dat we ze gevonden hadden bij het kikkerslootje.
Mijn vader legde uit dat het in bezit hebben van zulke lectuur zondig was en bovendien nog strafbaar ook. Hij zei dat mijn moeder erg geschrokken was toen ze die rommel had gevonden. Dat ze dat nooit van mij had verwacht en dat ik haar heel erg had teleurgesteld. Nog altijd met mijn gezicht gericht naar het tafelkleed fluisterde ik dat het me speet, dat ik er verder niet over had nagedacht, maar ze gewoon had meegenomen.
Mijn vader zei me hem aan te kijken en keek me toen een tijd stilzwijgend in mijn ogen. Ik drukte mijn nagels in mijn handpalm, maar kon niet voorkomen dat de tranen over mijn wangen biggelden. Als in een gebaar van verzoening gaf mijn moeder me haar zakdoek en streelde voor een kort moment mijn arm.
“Ik geloof dat je begrijpt dat deze dingen niet kunnen en ik denk dat je het ook niet meer zult doen,” zei mijn vader. Ik schudde mijn hoofd en zei dat ik zoiets zeker niet meer zou doen. Hij haalde een keer diep adem en zei toen dat ik mijn moeder een zoen moest geven en daarna naar bed moest gaan. Morgen, zo zei hij, beginnen we met een schone lei.
Ik stond op, omhelsde mijn moeder waardoor haar wang nat werd van mijn tranen en liep de trap op naar boven. Ik voelde me opgelucht. Opgelucht omdat ik geen geheimen meer had voor mijn ouders, maar ook omdat de straf die ik had verwacht was uitgebleven.
Met een knorrende maag van de honger viel ik in slaap en droomde over groene weides waarop naakte mensen met grote gekleurde ballen speelden.

Bron afbeelding: Pinterest.

22 gedachtes over “Het kikkerslootje – deel 2/2”

  1. Gut zeg waar is de tijd 😊 Mijn broers pakten het anders aan, die verstopten hun boekskes bij mij goed wetende dat ik hen nooit bij ons ouders zou verraden… Mijn moeder heeft wel ooit mijn dagboek gevonden…manmanman…ik heb er naderhand nooit meer een gehad. Niet dat er iets bezwarends in stond maar het idee alleen al dat het wel had gekund…phoe 😊

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  2. Ik denk dat we allemaal wel in ons leven een geheim hebben. Toch heb ik ook liever geen geheimen mee te dragen. Maar ik heb van jouw verhaal genoten en eind goed al goed. 🙂
    Fijne avond groetjes, Heidi

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  3. Voor meisjes is het meer een ramp dat je dagboek wordt gelezen. Mijn zus had dat eens gedaan. Over naaktheid gesproken. Dat is echt erg hoor.
    Tegenwoordig ben je meer bang een zak vol chemisch afval van xtc etc. tegen te komen.
    Natuurschoon zit altijd in de verdrukking. Jammer, de wereld is nog zeer groen.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  5. Waar is de tijd dat zoiets niet door de beugel kon en waar heel wat toch een angst voor handen om betrapt te worden. Net zoals Matroos schrijft net als bij een sigaret of noem maar op.
    En eigenlijk als kind hadden we meer schrik van wat ons te wachten zou staan.
    Nu moet ik zeggen dat ik vrij ben opgevoed en dat mijn mama daar eigenlijk op een moment ook geen straf voor gaf. Gevoelens komen nu eenmaal op een leeftijd zei ze altijd.
    Ook dit heb ik met plezier gelezen en dan komen bepaalde herinneringen toch naar boven.
    Aum Shanthi

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  6. Wat heb je dit weer prachtig beschreven. Ik heb het wel drie keer gelezen. Het gevoel is zo herkenbaar. Niet dat ik ooit werd betrapt met dergelijke boekjes, maar dan wel eens met sigaretten. En nog erger… Als kind schreef ik een ‘dreigbrief’ voor de grap naar onze buurman. In de brief schreef ik dat hij een hond had doodgereden in Brussel en dat ik onmiddellijk tienduizend frank schadevergoeding eiste. De buurman had het ernstig genomen en was ermee naar de politie gegaan. Dat is me toen nogal wat geweest. Jammer dat ik het ganse verhaal niet kan vertellen want die buurman zijn vrouw volgt enthousiast mijn blog en hij schaamt zich nog steeds dat hij er toen zo is in gelopen… We zwijgen er nu over in alle talen. Ik was nog maar tien en ook de politie dacht dat het van een volwassen man uit ‘Brussel’ kwam…
    Toen heb ik peentjes gezweet… ik voelde mij zo schuldig en dacht echt dat ik naar de gevangenis zou moeten…

    Geliked door 5 people

    Beantwoorden

    1. Ik heb je reactie gelezen met een grote glimlach op mijn gezicht.
      Een kleine professional was je. Als kind overzie je niet de gevolgen van je daad. Een daar komt bij dat het ook nog eens een andere tijd was. Ik denk dat kinderen nu veel vroeger “wijs” zijn doordat ze met dat soort zaken worden geconfronteerd op sociale media.
      Het was in ieder geval een zeer originele afpersing. Maar ik snap ook dat je bang was voor de gevolgen. Inderdaad jammer dat je er niet vrijuit over kunt bloggen.
      Bedankt voor je mooie reactie.

      Geliked door 2 people

      Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.