Jeugdherinneringen, Spinsels

Onbewoonbaar verklaard


Al een aantal keer was het bord op de woning ons opgevallen. We kwamen er langs op weg naar- en van school. Het was bevestigd aan de deur van het oude huis van opa Lindeboom. Opa Lindboom was helemaal geen echte opa van mij, maar werd door iedereen in het dorp zo genoemd. Het was toen in mijn perceptie een erg oude man, die altijd op geruite pantoffels door het dorp slofte.

In de tijd dat er bij ons thuis nog geen televisietoestel stond, gingen we op woensdag- en zaterdagmiddag om vijf uur voor een stuiver bij opa Lindeboom televisie kijken. Met mijn jongere zusje zaten we dan tussen andere kinderen uit de buurt op de grond en keken naar de avonturen van Dappere Dodo en Okkie Trooy. De gordijnen waren dicht en het blauwe onrustige licht van de televisie schitterde in al die gretige ogen.

Nadat opa Lindeboom was overleden bleef zijn oude huisje leeg achter. Op een dag was er op de buitendeur een bord bevestigd met de tekst:

ONBEWOONBAAR VERKLAARDE WONING

Op een woensdag, op weg van school naar huis, ontdekte we dat er een ruitje van een raam op de bovenverdieping gebroken was en dat de iets scheefgezakte verfloze voordeur op een kleine kier stond. We liepen naar de deur en duwden deze iets verder open. Een vochtige geur van nat cement vermengd met de lucht van de riolering kwam ons tegemoet. Even keken we elkaar aan, knikten en slopen toen naar binnen.

De woning zag er onttakeld uit. Deuren van keukenkastjes hingen scheef aan één scharnier in hun sponning of waren zelf helemaal losgerukt en lagen op de kale vloer. De gootsteen stond vol met troebel water waar van alles in dreef. In de woonkamer, waar ik vaak op de grond televisie had zitten kijken, lag een kapot gegooide wc pot en uit de schoorteen stak een stuk zwartgeblakerde kachelpijp. Het behang was op sommige plaatsen losgelaten en hing naar omlaag. Baldadig trokken we het verder los en gooiden de losgetrokken stukken op de grond. Ons lachen klonk hol en had iets onheilspellends.

Omzichtig slopen we over de kale traptreden naar boven en kwamen via een kleine overloop in een kamer waar een doorgezakt donkerbruin ledikant stond. Tegen de muur stond rechtop een matras waarop grauw verbleekte bloemtrossen waren afgebeeld. In een hoek lag een hoop achteloos weggeworpen kleding en een linkerschoen zonder veter. In de vensterbank met het kapotte ruitje stond een lege jeneverfles met een olifant op het etiket. Toen zag ik boven het hoofdeinde van het bed een klein houten kruis hangen. Op de horizontale balk van het kruis stond in zilverkleurige krulletters geschreven: De Heer is mijn Herder. 

Plotseling overviel me het gevoel dat we helemaal niet op die plek mochten zijn, dat het een soort heiligschennis was om de slaapkamer van opa Lindeboom binnen te dringen en te zien waar hij al die jaren had geslapen en misschien ook wel was doodgegaan. Ik zei tegen mijn twee vriendjes dat we beter weg konden gaan. Eenmaal buiten trok ik de voordeur zo goed en zo kwaad als het ging achter ons dicht. Toen zag ik dat de koperen knop van de trekbel was verdwenen. Slechts een klein vierkant gat in de deurpost herinnerde aan de bel.

De woning heeft er nog een aantal maanden gestaan en onttakelde steeds verder, totdat op een dag de slopers  met hun werk begonnen en het huis van opa Lindeboom stukje bij beetje verdween.

Bron afbeelding: Pinterest

23 gedachtes over “Onbewoonbaar verklaard”

  3. Heel mooi geschreven, Harme. Ik kan Opa Lindeboom in verbeelding zien rondsloffen in zijn huisje, zijn houvast!
    Wat mooi dat je tot het inzicht kwam dat je daar ook na zijn dood respect voor moest hebben.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.