Margraten
Als je zo’n klein wit steentje was van nu
dat in een grote wei werd neergezet
bij al die andere stenen, rijen lang,
dan had je ons, maar niet jezelf gered.
Als je zo’n bange jongen was van toen
die in het gelid moet staan met vlees en bloed
dat je thuis achterliet, en in een heg
voorovervalt, waar je dan hangen moet,
je gezicht vol in de doorns, terwijl je sterft,
dan moeten wij toch even blijven staan
en vragen wie wij zijn, toen, nu, hier, daar.
Daar regent het. Je schuilt. Ik kam mijn haar.
Zon op je steen. Zij wandelt door de laan.
Het waait. De wereld heeft zich rood geverfd.
© Wiel Custers
Bron afbeelding: pixabay
HARME BLOGT - marginale blogs van een 75 jarige 
Een gedicht die ons allen raakt, mooi verwoord en ter nagedachtenis gemaakt!
Fijne avondgroet, Heidi
LikeGeliked door 1 persoon
Pragtig geskryf!Maak mens hartseer.
LikeGeliked door 1 persoon
De Amerikaanse begraafplaats bij Margraten. Zo vaak voorbij gereden. Dank je voor dit mooie gedicht!
LikeGeliked door 1 persoon
Ja het is mooi hè Paula.
LikeLike
Om stil van te worden…
LikeGeliked door 1 persoon
Vredelievende groet,
LikeGeliked door 1 persoon
Ik word er helemaal stil van. Wat is dit pakkend verwoord.
LikeGeliked door 1 persoon
Heel mooi verwoord, Harme!
En jammer genoeg getuigen deze stille (en mooie!) locaties van een gruwelijk verleden, van wat mensen elkaar aandoen…..
LikeGeliked door 1 persoon