Tussen het voor de eerste keer horen kloppen van het hartje van een ongeboren kind en de laatste hartslag van een mens ligt letterlijk een mensenleven.

Dat leven kan kort of lang hebben geduurd. Het kan een mooi en evenwichtig leven zijn geweest, maar net zo goed een leven vol pijn en onzekerheden.

Maar altijd klopt gedurende die perioden het hart.

Niet voor niets wordt het hart vaak beschouwd als het centrale orgaan van het lichaam. Iedereen die dat wil kan op elk moment van zijn of haar leven het hart voelen kloppen en dat kan zelfs bij het hart van anderen.

Veel spreekwoorden en gezegden benadrukken de belangrijke plaats die het hart in onze cultuur inneemt. We luchten ons hart, houden ons hart vast, dragen het op de tong, laten ons er door leiden, verliezen het of sluiten er iemand in. Ook in de literatuur, poëzie en beeldende kunst is het hart een geliefd onderwerp.

Het hart klopt rustig en gelijkmatig bij emotionele en lichamelijke rust, maar wild en snel bij inspanning of bij heftige emoties zoals bij de liefde.

Wanneer we het over de liefde hebben, gaat het altijd over het hart.  Liefde is er in verschillende belevingsvormen. Binnen het christelijk geloof bijvoorbeeld is het hart een bron van spirituele liefde. Dat geldt zowel voor het Heilig Hart van Jezus als voor het toelaten van Jezus in het eigen hart.

Maar het hart als symbool van de liefde tussen twee mensen is het wijdst verbreid. Op talloze manieren is vorm gegeven aan die liefde: met afbeeldingen, via film en muziek of met een beschrijving van het hart en alle daarbij behorende emoties.

Het gebroken hart is daarbij het ultieme einde.