Gezondheid, Persoonlijk, Spinsels

Hospitalisatie


Eind 2012 reisde ik een tijdje door India en (niet vreemd daar) liep een fikse darminfectie op. Ongeveer een week was ik aan bed gekluisterd en kreeg van verschillende artsen (in het hotel waar ik verbleef en later in het ziekenhuis waar ik uiteindelijk naar toe ben gegaan) verschillende antibiotica voorgeschreven.
Daar had ik mijn bedenkingen bij. Immers ik stopte met de ene kuur zonder deze af te maken en moest van de arts in het ziekenhuis overstappen op een ander antibioticum. Kuur afmaken! leren wij in Nederland. Maar mijn drang om me weer fit te voelen en verder te kunnen reizen was zo sterk dat ik kritiekloos mijn lot in de handen van de artsen legde. Het oude gevoel van “de arts weet wel wat goed voor mij is” lag kennelijk ook hier op de loer.

In september 2013 kreeg ik een blaasontsteking en al snel bleek dat ik een resistente e-coli bacterie in mijn blaas had. Cadeautje meegekregen uit India dus. Goede raad was duur en mijn huisarts liet mij hals over kop opnemen in het ziekenhuis omdat hij vreesde voor een moeilijk te bestrijden sepsis wanneer de bacterie in mijn bloed terecht zou komen. 2 Weken heb ik in het ziekenhuis doorgebracht, waar een krachtig antibioticum werd voorgeschreven dat alleen via infuus kon worden toegediend.
Daar lag ik dan. Ik voelde me relatief gezond, maar was door het infuus beperkt in mijn doen en laten. Bovendien werd ik in verband met de resistente bacterie in afzondering verpleegd, wat inhield dat ik op een eenpersoons kamer lag en werd verzorgd door vaste verpleegkundigen die zich, alvorens met mij in contact te treden, hulden in grote plastic schorten en disposable handschoenen.
Help, ik was melaats!

En toen gebeurde het. Ik ontdekte bij mezelf dat ik in no time ging hospitaliseren. Nadat ik ’s morgens had gedoucht keek ik regelmatig op de klok om te zien of het nog geen tijd was voor het ontbijt. Een zucht van verlichting slaakte ik wanneer ik op de gang de geluiden hoorde van het rondbrengen van het ontbijt dat op de verschillende kamers werd afgeleverd. En toen het een keer een half uurtje later werd dan gangbaar, begon ik me al zorgen te maken dat ze mij waren vergeten.
Dezelfde fenomenen deden zich voor bij de het rondbrengen van de koffie en de middag- en de avondmaaltijd en bij het verwisselen van de infuuszakken. Steeds keek ik reikhalzend uit naar die “vaste momenten” en op die manier sleepte ik mezelf de eindeloos lange dag door.
Omdat ik niet mobiel was en min of meer aan mij kamer gekluisterd, speelden geluiden daarbij een belangrijke rol. Ik raakte vooral gefocust op afwijkingen van het gangbare patroon. Zeker als daarbij mijn “vaste momenten” in het geding dreigden te komen.
Hospitalisatie was voor mij in die periode een overlevingsstrategie die ik min of meer onbewust toepaste.

En nu vertoef ik in een 40 jaar oude caravan op een camping en leef hier tussen andere campinggasten. En ik ontdek dat ook hier een vorm van hospitalisatie op de loer ligt.
Maar daarover wellicht een volgende keer.

Bron foto: © Harme van Kamp - Amsterdam

20 gedachtes over “Hospitalisatie”

  5. Toen ik zwanger was verbleef ik in het ziekenhuis van begin september tot half november. Ook volledig aan het bed gekluisterd, in isolatie, in het duister- zelfs naar het toilet gaan kon/mocht niet. Vreselijk als je nog maar 23 bent. Ik begrijp dus wat je bedoelt. Ik herkende op den duur de tonen van de bellen van de verschillende kamers. Ik kan ze nog steeds horen als ik ze in mijn hoofd oproep.
    Toch een beetje verontrustend dat je dit gevoel krijgt tijdens een vakantie… Ik zou zeggen ‘geniet verder?’
    Meelevende groet.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.