Spinsels

Loslaten


19-06-2018 - Voor S.

Je kijkt de kamer rond, nog met het vroege ochtendlicht. De spullen die er staan en al die  jaren hun rol vervulden, voelen nu al ontzield. Hetzelfde huis, dezelfde kamer, maar alle beelden, alle indrukken zijn anders deze ochtend.
Vannacht bleef de slaap op gepaste afstand van jou, maar niet de opdringerige dromen. Ze brachten je de beelden van een mensenleven.
In dit huis, in deze woning is de echtelijk sponde voor de laatste keer beslapen door de vrouw, de minnares, de moeder. Tien kindervoetjes zijn in deze woning volwassen voeten geworden en komen straks voor het galgenmaal.
Zij gaat naar elders om het leven af te ronden op haar eigen manier. Zo wil ze het, zo is goed.

Loslaten is makkelijk gezegd wanneer men het niet hoeft te doen.
Maar deze ochtend voel je het als een schier onmogelijke opgaaf.
Het vroege licht piekt naar binnen tussen de kieren van de gordijnen.
Je zucht, schuift de gordijnen open en laat deze dag beginnen.

Sotto voce

Zoveel soorten van verdriet,
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo’n pijn,
maar het afgesneden zijn.

Nog is het mooi, ’t geraamte van een blad,
vlinderlicht rustend op de aarde,
alleen nog maar zijn wezen waard.
Maar tussen de aderen van het lijden
niets meer om u mee te verblijden:
mazen van uw afwezigheid,
bijeengehouden door wat pijn
en groter wordend met de tijd.

Arm en beschaamd zo arm te zijn.

M. Vasalis

10 gedachtes over “Loslaten”

  6. Hou moed, Harme! Mooi en passend gedicht van Vasalis, poëzie kan verzachten…
    Mag dit je ook troost geven?

    Alles is ver. En de liefste dingen nog verder.
    Maar door het verleden wordt het bij elkaar
    gehouden, als schapen door een herder.

    Herman de Coninck

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.