Om de paar jaar krijg ik een enveloppe in de bus ten behoeve van het “Bevolkingsonderzoek darmkanker.” Iedere man en vrouw tussen 55- en 75 jaar wordt uitgenodigd daaraan mee te doen. Ik moet dan echt met mijn ontlasting aan de gang: opvangen, met een plastic staafje op verschillende plaatsen in de poep prikken, het in de poep geprikte staafje in een buisje stoppen en opsturen voor onderzoek.

Preventief onderzoek kan van levensbelang zijn en er hebben volgens het CBS in de afgelopen 2 jaar 1 op de 6 mensen hun ontlasting laten onderzoeken. (Dat vind ik zelf een laag aantal, maar het CBS en het RIVM zijn enthousiast.) Maar  het gekke vind ik dat ik nooit iemand hoor vertellen dat ze aan het onderzoek hebben meegedaan. Nooit vertelde iemand mij hoe zij of hij te werk is gegaan bij het opvangen en het prikken met het plastic prikkertje en wat de uitslag is geweest. Terwijl ik verhalen genoeg hoor over MRI-scans, longfoto’s, mammografieën, oogonderzoeken, het maken van hartfilmpjes en uitstrijkjes,

Toen mijn kinderen klein waren, was een van hun lievelingsprogramma’s op televisie het programma De Film Van Ome Willem. Zij vonden het een geweldig programma en ik keek met veel plezier met hen mee.

Het hoogtepunt van iedere uitzending was steevast het moment dat Ome Willem (Edwin Rutten) zingend aan de kinderen in de studio de vraag stelde of zij wel een broodje poep lusten.

Ome Willem doorbrak daar een taboe mee, want over poep werd in die tijd niet gesproken, zeker niet op televisie en al helemaal niet in een kinderprogramma.

Poep/kak/stront/ontlasting/faeces blijkt ook vandaag de dag nog een onderwerp waarover maar nauwelijks (zonder gegniffel) wordt gesproken of (bijvoorbeeld) geblogd. Oneindig veel wordt er gezeverd over het voedsel dat we dagelijks tot ons nemen, maar over het restverschijnsel dat ons lichaam weer verlaat in de vorm van faeces, lees ik zelden  of nooit iets.

We bemoeien ons in het algemeen niet met elkaars stoelgang. Het gebeurt achter gesloten deuren. Tenminste bij volwassenen. Behalve dan de groep die er een erotisch tintje aan geeft, het zogenaamde Coprolagnie of poepseks.

Ik zelf kan me herinneren dat ik als kind, in de leeftijd van wel al zindelijk zijn, maar nog niet zelfstandig genoeg om het proces geheel af te ronden, om mijn moeder riep wanneer ik had gepoept met de kreet: ‘Klaaaaar mam!’ Mijn moeder kwam dan naar het toilet en veegde met een discreet gebaar mijn billen schoon. Ik mocht dan wel weer zelf het geproduceerde doortrekken, zoals dat toen nog heette. Later herhaalde dit fenomeen zich bij mijn eigen kinderen. en ik zie het eveneens terug bij mijn kleinkinderen.

Maar daarna stopt het en wordt er niet meer over gesproken, tenminste niet door volwassenen buiten de spreekkamer van de arts.

Broodje poep. Iedereen eet het, maar niemand heeft het er over.