Spinsels

Mijn zoon


MIJN ZOON

Mijn zoon stormt door het huis,
een roffel op de trap. Hij is
zichzelf een motor. Het lied
dat in hem leeft ontsnapt hem
soms. Ik hoor hem zingen
op de gang en zwijg.

’s Nachts is hij bang, hij twijfelt
aan zichzelf, aan ons, de wereld.
Ik neem hem in mijn arm
en zonder spreken vaag ik
de oorlog weg en kinderkanker,
mijn eigen dood, het monster van de tijd.

Ik lieg hem voor en red hem
tot wij beiden slapen in gestolen veiligheid.

© Anna Enquist

 

Mijn zoon is inmiddels 44 jaar, echtgenoot en vader van 3 kinderen. Aan de leeftijd van je kinderen kun je je eigen leeftijd aflezen, las ik eens.

Ik heb mijn zoon los moeten laten want hij heeft zijn eigen weg gekozen. Hij woont aan de Côte ‘d’Azur en werkt in Monaco. Zijn kinderen, dat natuurlijk mijn kleinkinderen zijn, spreken Frans en Nederlands, soms door elkaar in één zin.

Ze herinneren mij aan de tijd dat mijn zoon de leeftijd van hen had. De leeftijd waar het bovenstaande gedicht van Anna Enquist over gaat. De leeftijd dat je je kind nog kunt beschermen tegen gevaren die er wellicht helemaal niet zijn, maar die het kind wel ervaart en waarvoor het bang is als het donker wordt.

Nu is het andersom. Nu zie ik de gevaren die mijn kind niet ziet en ik wil hem daar tegen beschermen. Maar dat kan niet meer. hij is zijn eigen weg gegaan en heeft nu zelf kinderen die hij moet beschermen en in zijn armen sluiten.

Vanavond vlieg ik weer naar hem en zijn gezin. Ze zullen me opwachten op het vliegveld van Nice. We zullen elkaar omhelzen en begroeten. Dan zal mijn zoon mijn koffertje van mij overnemen en het naar de auto op de parkeerplaats dragen. En weer zal ik me afvragen waar de tijd gebleven is.

Bron afbeelding: Pixabay

24 gedachtes over “Mijn zoon”

  1. Mooie blogpost. Ik heb je blog net ontdekt en zocht eigenlijk een contactformulier om een berichtje te sturen maar die kon ik niet vinden. Wilde even zeggen dat ik blij ben dat ik je blog ontdekt heb. Je mix van verschillende onderwerpen waar je over schrijft vind ik erg leuk. Je schrijft heel fijn. Ik neus nog wel even lekker rond tussen al je blogposts.

    Trouwens, ken je het ‘gedicht’ on children van khalil Gibran? Je blogpost deed me eraan denken.

    Your children are not your children.
    They are the sons and daughters of Life’s longing for itself.
    They come through you but not from you,
    And though they are with you yet they belong not to you.

    You may give them your love but not your thoughts,
    For they have their own thoughts.
    You may house their bodies but not their souls,
    For their souls dwell in the house of tomorrow,
    which you cannot visit, not even in your dreams.
    You may strive to be like them,
    but seek not to make them like you.
    For life goes not backward nor tarries with yesterday.

    You are the bows from which your children
    as living arrows are sent forth.
    The archer sees the mark upon the path of the infinite,
    and He bends you with His might
    that His arrows may go swift and far.
    Let your bending in the archer’s hand be for gladness;
    For even as He loves the arrow that flies,
    so He loves also the bow that is stable.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.