Het was een warme zomerdag zoals we die de laatste maand vaak hebben gehad. Ik moest een intercity trein hebben die normaal ieder kwartier rijdt. Maar toen ik op het station kwam werd er omgeroepen dat die treinen minder zouden rijden in verband met een aanrijding met een persoon. In plaats van ieder kwartier reden ze nu ieder half uur. Ik had dus ruim twintig minuten tijd om op het station door te brengen.

Geen ramp voor mij want ik had de tijd aan mezelf. Ik kocht een cappuccino, liep naar het betreffende perron en ging op een van de banken zitten. Net toen ik mijn eerste slokje wilde nemen hoorde ik naast mij gesnotter. Ik keek naar rechts en zag een jonge vrouw zitten van hooguit 20 jaar die hartverscheurend zat te snikken. Ze was gekleed in een kort jeansbroekje met een topje en had donker lang haar dat in pieken aan haar wangen plakte.

Even dacht ik na wat nu te doen? Ik vind het in zulke situaties altijd lastig te bedenken of je dan iemand met rust laat of even contact maakt. Zeker wil ik niet opdringerig overkomen. Ik koos voor het laatste en vroeg of het wel ging met haar. Ze keek me aan terwijl de tranen over haar wangen biggelden, veegde het haar uit haar gezicht en zei met een door emotie verstikte stem: ‘Mijn moeder is vanmorgen overleden en ik ga nu naar haar toe in het ziekenhuis.’

Wat zeg je in zo’n geval? Natuurlijk zei ik dat het vreselijk is voor haar en zo erg haar moeder te moeten missen, zeker wanneer je nog zo jong bent. Ik vroeg hoe oud haar moeder was geworden en ze antwoordde dat ze maar 65  jaar was. En dat de artsen in het ziekenhuis gisteren nog zo positief waren geweest. Haar vader had haar een uurtje geleden gebeld en het droeve nieuws verteld. Hij was al in het ziekenhuis en haar zus was ook op weg.

‘Kan ik iets voor je doen?’ vroeg ik. Ze haalde haar schouders op en zei het niet te weten. ‘Wil je misschien iets drinken, een koffie of zo?’ Ze antwoordde dat ze dat wel heel lekker zou vinden. Ik vroeg of ze mijn cappuccino wilde hebben. ‘Ik heb er nog niet van gedronken,’ zei ik er snel achteraan. Ze pakte de beker aan en bedankte me met een droeve glimlach.

‘Ik ga dan voor mezelf even een nieuwe halen,’ zei ik tegen haar, ‘zou jij even op mijn rugtas willen letten, dan hoef ik die weer niet mee te slepen.’ Ze knikte. Natuurlijk zou ze dat doen.

Ik liep terug naar de “AH to go” tapte een nieuwe cappuccino en liep terug naar het perron. Toen ik de bank waarop ik had gezeten weer in het oog kreeg, zag ik het meisje niet meer zitten en ook mijn rugtas was verdwenen. Wat er op dat moment door me heen schoot was een scala aan emoties. Van ongeloof: “Dit kan niet waar zijn!” tot onbegrip en boosheid: “Godver ik ben er in getuind.” Godzijdank hoefde ik niet lang te bedenken wat er gebeurd kon zijn en welke emotie de enig juiste was, want op een andere bank iets verderop zag ik haar zitten en ze wuifde naar me.

Toen ik weer bij haar was verontschuldigde ze zich en zei dat ze ergens anders naar toe was gegaan omdat er zo’n opdringerige man naast haar was komen zitten. Ze bedankte me nogmaals voor de koffie en zei dat ze een paar telefoontjes moest doen met familieleden. Ik knikte en wenste haar veel sterkte die dag.

Toen ik later in de trein zat en we stopten op een station, zag ik haar over het perron lopen en gehaast richting uitgang gaan. Ze hield haar telefoon tegen haar oor gedrukt en huilde nog altijd.

Bron afbeelding: Pinterest ( by guy denning)