Als kind sneed ik eens, door een val in een stuk glas, een slagader aan de binnenkant van mijn rechter voet door. Ik kan me nog goed herinneren hoe het bloed er met kracht uit gutste en op het ritme van mijn hartslag naar buiten kwam. Omdat het vlakbij ons huis gebeurde was ik snel thuis, onderweg als een soort Klein Duimpje een spoor van bloed achterlatend.
Het was een zomeravond en toen ik de tuin inrende zag ik de serredeuren wijd openstaan. Toen ik de kamer instapte keek mijn moeder mij met grote verschrikte ogen aan, sloeg haar handen voor haar mond en begon te schreeuwen en om mijn vader te roepen. Deze was snel ter plekke en handelde wonderbaarlijk resoluut. Hij pakte me op en droeg me naar de keuken met in ons kielzog mijn kermende moeder. Met een zwier zette mijn vader me op het aanrecht en drukte met zijn grote duim de ader dicht waardoor het bloeden onmiddellijk minder werd en na een minuut of zo totaal stopte.
Een beetje dizzy van het bloedverlies keek ik hem aan en vroeg hem angstig of ik nu dood zou gaan. Hij glimlachte en stelde me gerust op een manier zoals alleen vaders dat kunnen doen.
Het bleek allemaal nogal mee te vallen en de huisarts, die wonderlijk snel voor de deur stond, heeft ter plekke het sneetje gekramd en de voet en enkel verbonden.
Van het wondje was ik niet erg onder de indruk en pijn heeft het volgens mij ook nauwelijks gedaan. Maar wat toen veel indruk op mij maakte was de hoeveelheid bloed die er uit het wondje kwam en de kracht en ritmische beweging waarmee het er uit spoot.
Dat ik weinig tot geen pijn had en van het bloedverlies nauwelijks meer heb gemerkt dan een lichte duizeligheid, heb ik niet direct tegen mijn ouders verteld. Een beetje ziektewinst in de vorm van extra aandacht en een door mijn zus gehaalde ijslolly, was toch mooi meegenomen.
Die nacht kon ik de slaap maar moeilijk vatten. Steeds was ik bang dat het wondje opnieuw zou gaan bloeden en ik dat in mijn slaap niet zou merken waardoor ik alsnog zou doodbloeden. Met mijn zaklantaarn scheen ik geregeld op het verband en zag tot mijn geruststelling steeds dat er geen spatje bloed was te zien.
Toen ik eindelijk in slaap was gevallen, droomde ik dat ik was omringd door enorme, bloedrode ijslolly’s die, hoe ik ook mijn best deed met likken, maar niet kleiner wilde worden.
Bron afbeeldingen: Pinterest
HARME BLOGT - marginale blogs van een 75 jarige 
Dit avontuur heeft begrijpelijk een onuitwisbare indruk achtergelaten! Vooral het hanadelen van je vader treft me. Inderdaad de vanzelfsprekendheid die we als kind ervaren dat papa alles kan en oplost. Onbetaalbaar.
Ik snap ook (en herken als pechvogel of stuntelaar) dat je je pech inzette voor extra lekkers. Dik verdiend (en je moeder eigenlijk ook)!
Wat een mooie opmaak heeft je blog. Leest heel prettig.
LikeGeliked door 1 persoon
Bedankt voor je reactie.
Fijn om te horen voor wat betreft die opmaak. Ik heb de afgelopen weken lay-out een paar maal gewijzigd en was er nog altijd onzeker over. Dan is feedback belangrijk.
LikeLike
een heel mooi geschreven ‘verschrikkelijk’ verhaal!
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je voor het compliment en het lezen.
LikeLike
Wat een geweldig verhaal! En leuke tekeningen. Er zitten ook leuke overeenkomsten in onze blogs. En Ik voel me zeer vereerd dat je mij de primeur van deze blog gunt.
LikeLike
Toch geluk gehad Harme! Herkenbaar het profiteren van de troost. Iets dergelijk overkwam mij ook, maar gelukkig geen slagaderlijke bloeding. Je brengt me op het idee om het ook eens neer te pennen. Ergens ligt ook nog een opstel met tekening uit de lagere school over mijn kwetsuur en troostdrankje…
Het bloggen gaat me niet goed af nu. Te druk met vakantie 😎
LikeGeliked door 1 persoon
Vooral genieten van je vakantie Beatrice!
En ik kijk uit naar je opstel met tekening.
LikeGeliked door 1 persoon
Pff wat een ellende! Maar die ijslollies zijn wel lekker, ik geloof dat ik de groene en gele erg lekker vond.
LikeGeliked door 1 persoon
Wij noemden het “Raketten”
LikeLike
Ik heb gelukkig geen zo’n verwondingen gehad tot op heden.
Ik kan me de paniek voorstellen.
LikeLike
Het is toch iets wat je nooit weer vergeet lijkt mij, elke keer wanneer je een rood ijsje eet, denk je er aan.
LikeGeliked door 1 persoon
Haha, ja dat klopt Edward. Jammer dat ik er geen foto van heb.
LikeLike
Meerdere bloederige wonden herinner ik mij.
Maar een slagaderlijke bloeding met het ritme van mijn hartslag gelukkig nooit.
Je beschrijft een indrukwekkende gebeurtenis.
Het koelbloedige optreden van jouw vader is adequaat geweest.
Vriendelijke groet,
LikeGeliked door 1 persoon
Bedankt voor je reactie Rob.
Het was zeker een indrukwekkende gebeurtenis.
LikeGeliked door 1 persoon
paniek uiteraard 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Gruwelijk verhaal. En dan maar overal rondom ons de quote ‘leef als een kind”.
Ik zou als moeder ook in peniek zijn geschoten, vrees ik. Gelukkig waren onze jongens nogal rustig 🙂
Die ijslolly’s (ook rode van aardbeien ) maak ik nu zelf voor de kleinkinderen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik vind ze nog altijd lekker, die rode ijslolly;s.
Bedankt voor je reactie.
LikeGeliked door 1 persoon