Laatst was Hakema in het ziekenhuis geweest voor controle van een van zijn niet levensbedreigende, maar best wel hinderlijke en soms doodvermoeiende kwaaltjes.
Toen hij zich had gemeld bij de balie van de betreffende polikliniek en de enigszins pokdalige jongeman zijn gegevens had gecontroleerd, zei hij dat Hakema in de wachtruimte kon gaan zitten en moest wachten totdat hij werd opgeroepen.
Natuurlijk deed hij in zo’n geval braaf wat er van hem werd gevraagd en hij zocht naar een plekje waarbij er niet direct iemand aan beide zijden naast hem zou komen te zitten, maar kennelijk had iedereen dat gedaan want er was steeds maar één plek vrij tussen de andere wachtenden.
In het openbaar vervoer viel hem dit fenomeen ook vaak op. Op iedere plek van twee aan elkaar grenzende zitplaatsen zit meestal maar één reiziger. Hij doet daar overigens zelf ook hard aan mee. Op die manier wil hij voorkomen dat hij in een voor hem ongewenste conversatie terecht komt.
Hij was dus genoodzaakt een plek te kiezen waardoor er zowel direct links als rechts van hem iemand kwam te zitten. Snel checkte Hakema de beschikbare gekleurde plastic stoeltjes op geschiktheid, maar omdat hij niet te lang wilde rondkijken, koos hij uiteindelijk toch nog een plekje in het wilde weg.
Toen hij zat wist hij direct dat hij de verkeerde plaats had uitgekozen en verweet zichzelf dat hij zich weer had laten opjagen. Links van hem zat een vrouw van rond de vijftig die geregeld zeer luidruchtig haar neus ophaalde. Bovendien was ze met haar smartphone in de weer en had het geluid van het toetsenbord niet uitgezet zodat hij voortdurend de droge klikjes van de toetsaanslagen naast zich hoorde. Even had Hakema nog overwogen de vrouw te wijzen op het bordje waarop een telefoon stond afgebeeld waar doorheen een dikke rode streep was getrokken, maar dat had hij toch maar niet gedaan. Rechts van hem zat een jongeman die onafgebroken met zijn been zat te wippen en hij deed dat zo krachtig dat het voelde alsof het ziekenhuis in Groningen stond.
Een tijdje had Hakema nog geprobeerd zich te concentreren op zijn krant, maar dat was verspilde moeite. Na tien minuten werd de jongeman opgeroepen en stopte de aardbeving en vrijwel direct daarna was ook de vrouw die links van hem zat aan de beurt.
Hakema haalde opgelucht adem. Maar natuurlijk bleven de plaatsen naast hem niet lang onbezet. Hij vouwde zijn krant op en keek naar het witte bordje recht tegenover hem waarop in zwarte letters WACHTRUIMTE stond. Hij las een aantal keer aandachtig dat woord. Wachtruimte, dacht hij, maar voor mij is er hier niet voldoende wacht ruimte. Hij moest glimlachen om deze gedachte.
Voordat er nieuwe ergernissen konden optreden hoorde Hakema zijn naam roepen. Opgelucht stond hij op en liep in de richting van de arts.
Heb je soms per ongeluk je naam verkeerd geschreven Harme?
LikeGeliked door 1 persoon
😂😂😂
LikeLike
Die naam moet anders, verder weg van mijn eigen naam.
LikeLike
Mooie beeldende tekst.
LikeGeliked door 1 persoon
Bedankt voor je reactie
LikeLike
Jy het ’n wonderlike manier om iets te beskryf net soos dit is….pragtig Harme!
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je voor je reactie Dina
LikeGeliked door 1 persoon
Een heel herkenbaar gevoel. Zeer raak verwoord. Wat een mooi stukje Harme.
LikeGeliked door 1 persoon
Leuk dat je het herkent. Bedankt voor je positieve reactie.
LikeLike
Ook ik zit niet te wachten op het aanhoren, van alle kwaaltjes die anderen hebben.
LikeGeliked door 1 persoon
En dat gebeurt nog wel eens in wachtkamers…
LikeLike
Oh, die mensen op de tram met een biepend toetsenbord!
LikeGeliked door 1 persoon
En keer heb ik gevraagd of diegene het geluid kon uitzetten, naar dat werd me niet in dank afgenomen.
LikeLike
Da´s wel heel vervelend… Maar wel goed dat je het dierf vragen! Dan krijgen ze tenminste door dat het anderen stoort.
LikeGeliked door 1 persoon
In de wachtkamer van de dokter kan je van alles zien en meemaken.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat weet jij maar al te goed.
LikeGeliked door 1 persoon
Of in ieder geval toch alvast opgelucht 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Mooie observatie Harme! Zit ik er ver naast met mijn vermoeden dat het wel eens onder pseudoniem geschreven zou kunnen zijn? Hoe dan ook, fijn dat Herman op het eind lachend z’n arts tegemoet kon treden!
LikeGeliked door 1 persoon
Je zit er zelfs helemaal niet naast Gerard.
LikeLike
Persoonlijk wacht ik toch liever op de trein ergens. Weg, weg van hier en het onplezier!
LikeGeliked door 1 persoon
Haha, ik ook hoor.
LikeGeliked door 1 persoon
We hebben allen nood aan onze persoonlijke ruimte rondom ons. Ik doe daar ook geregeld aan mee. Ook al zou ik het soms liever anders zien .
LikeGeliked door 1 persoon
Klopt, want soms zijn gedwongen ontmoetingen toch erg waardevol en boeiend.
LikeLike
Herkenbaar.
LikeGeliked door 1 persoon