Spinsels

Vader #1

door Harme van Kamp 
Zaterdagavond

Avond; aan de bleke blauwe lucht, zie 
Hoe 't bloeisel van de sterren stil ontspruit, 
Ach: nu vieren vromen de Sabbath uit 
Met wijn en wierook, licht en melodie. 

Mijn Vader schenkt de wijn over de randen 
Van zijn beker, teken van overvloed; 
Hij ruikt de specerijen scherp en zoet, 
En zegent het licht met geheven handen. 

Dit is zijn bede: ‘Die 't onheilig scheidt 
Van 't heilig hoede ons in zijn veiligheid, 
Vermere ons als sterren in 't nachtgetijde.’ 

Vader, Vader, hoe fel heb ik geleden 
Sinds ik uw zegen schond en uwe beden 
En 't heilig niet van 't heilloos onderscheidde.

© Jacob Israël de Haan

Alweer bijna een jaar geleden is het dat ik twee blogs gewijd heb aan mijn moeder (Moeder #1 en Moeder #2). Tot nu toe is mijn vader er bekaaid vanaf gekomen. Hij is wel ter sprake gekomen in blogs over mijn jeugd, maar een blog echt aan hem gewijd is er nog niet van gekomen. Daar ga ik verandering in brengen.

Mijn vader is geboren op 07 september 1915 als zoon van een Loosduinse groenteboer en gestorven op 29 mei 2002 in het ziekenhuis Leyenburg (tegenwoordig het HaGaZiekenhuis) in Den haag.

De laatste tijd moet ik vaker aan hem denken dan voorheen. Volgens mij komt dat omdat ik naar mate ik ouder word fysiek steeds meer op hem ga lijken. Als ik bijvoorbeeld buiten langs een etalageruit loop schiet het door me heen dat ik mijn vader zie lopen in de spiegeling van het raam. Datzelfde gevoel heb ik wanneer ik vanuit het halfduister in een spiegel kijk.

Maar ook sommige bewegingen van mij herinneren me aan hem. Hoe ik naar iemand zwaai bijvoorbeeld; hand open, vingers gespreid, precies zoals hij altijd naar mij zwaaide.

Ik heb als adolescent en jong volwassene veel strijd gevoerd met mijn vader. Zijn rotsvaste geloof in de waarden en normen van de christelijke moraal en mijn geëxalteerde  gedrag met het communisme en pacifisme, botsten vaak en hevig. Discussies waren nauwelijks mogelijk, we verdedigden beiden onze standpunten vanuit een zekerheid dat we het bij het rechte eind hadden. Ruimte voor andere ideeën was er nauwelijks.

Pas toen ik echt volwassen was geworden, en geloof me dat was in mijn geval niet leeftijdgebonden, zijn we nader tot elkaar gekomen. De laatste jaren van zijn leven heeft hij, na de dood van mijn moeder en op eigen verzoek, in een bejaardencentrum (zoals dat toen nog heette en bestond) in zijn geliefd Loosduinen gewoond.

Wij beiden waren milder geworden, konden ons openstellen voor meningen en gevoelens van elkaar. Dat was fijn en mede daardoor heb ik nog een aantal mooie jaren beleefd met mijn vader.

24 gedachten over “Vader #1”

  3. Wat een sprekende foto. Ik zie mijn vader enkel op foto’s die ik via oma en opa en soms eens op facebook te zien krijg – zo zie ik hem steeds ouder en vooral grijzer worden. Toch blijf ik hopen op een fijne afloop, en jouw verhaal sterkt die hoop best aan. Mooi geschreven Harme, zoals altijd.

    Liked by 1 persoon

    Beantwoorden

  6. Jouw verhaal raakt me. Op mijn vrijwilligersplek luisterde ik gisteren naar een gelijkaardig verhaal van een man wiens vader – op 89-jarige leeftijd – net overleden was. Ook hij had nog een aantal mooie jaren beleefd met zijn vader. Ik hoorde ontroering en dankbaarheid in zijn stem en ook dàt raakte mij.

    Liked by 1 persoon

    Beantwoorden

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

Gravatar
WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. ( Log uit /  Bijwerken )

Google+ photo

Je reageert onder je Google+ account. ( Log uit /  Bijwerken )

Twitter-afbeelding

Je reageert onder je Twitter account. ( Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. ( Log uit /  Bijwerken )

Annuleren

Verbinden met %s