Zaterdagavond Avond; aan de bleke blauwe lucht, zie Hoe 't bloeisel van de sterren stil ontspruit, Ach: nu vieren vromen de Sabbath uit Met wijn en wierook, licht en melodie. Mijn Vader schenkt de wijn over de randen Van zijn beker, teken van overvloed; Hij ruikt de specerijen scherp en zoet, En zegent het licht met geheven handen. Dit is zijn bede: ‘Die 't onheilig scheidt Van 't heilig hoede ons in zijn veiligheid, Vermere ons als sterren in 't nachtgetijde.’ Vader, Vader, hoe fel heb ik geleden Sinds ik uw zegen schond en uwe beden En 't heilig niet van 't heilloos onderscheidde. © Jacob Israël de Haan
Alweer bijna een jaar geleden is het dat ik twee blogs gewijd heb aan mijn moeder (Moeder #1 en Moeder #2). Tot nu toe is mijn vader er bekaaid vanaf gekomen. Hij is wel ter sprake gekomen in blogs over mijn jeugd, maar een blog echt aan hem gewijd is er nog niet van gekomen. Daar ga ik verandering in brengen.
Mijn vader is geboren op 07 september 1915 als zoon van een Loosduinse groenteboer en gestorven op 29 mei 2002 in het ziekenhuis Leyenburg (tegenwoordig het HaGaZiekenhuis) in Den haag.
De laatste tijd moet ik vaker aan hem denken dan voorheen. Volgens mij komt dat omdat ik naar mate ik ouder word fysiek steeds meer op hem ga lijken. Als ik bijvoorbeeld buiten langs een etalageruit loop schiet het door me heen dat ik mijn vader zie lopen in de spiegeling van het raam. Datzelfde gevoel heb ik wanneer ik vanuit het halfduister in een spiegel kijk.
Maar ook sommige bewegingen van mij herinneren me aan hem. Hoe ik naar iemand zwaai bijvoorbeeld; hand open, vingers gespreid, precies zoals hij altijd naar mij zwaaide.
Ik heb als adolescent en jong volwassene veel strijd gevoerd met mijn vader. Zijn rotsvaste geloof in de waarden en normen van de christelijke moraal en mijn geëxalteerde gedrag met het communisme en pacifisme, botsten vaak en hevig. Discussies waren nauwelijks mogelijk, we verdedigden beiden onze standpunten vanuit een zekerheid dat we het bij het rechte eind hadden. Ruimte voor andere ideeën was er nauwelijks.
Pas toen ik echt volwassen was geworden, en geloof me dat was in mijn geval niet leeftijdgebonden, zijn we nader tot elkaar gekomen. De laatste jaren van zijn leven heeft hij, na de dood van mijn moeder en op eigen verzoek, in een bejaardencentrum (zoals dat toen nog heette en bestond) in zijn geliefd Loosduinen gewoond.
Wij beiden waren milder geworden, konden ons openstellen voor meningen en gevoelens van elkaar. Dat was fijn en mede daardoor heb ik nog een aantal mooie jaren beleefd met mijn vader.
Ah ik herken wel wat dingen in je verhaal. Ach ja. Groets,
LikeLiked by 1 persoon
Groet terug
LikeLiked by 1 persoon
Mooi verhaal over je vader, Harme. Bijzonder ook, die laatste jaren. Dat waren jaren met een gouden randje voor jullie beiden.
LikeLike
Wat een sprekende foto. Ik zie mijn vader enkel op foto’s die ik via oma en opa en soms eens op facebook te zien krijg – zo zie ik hem steeds ouder en vooral grijzer worden. Toch blijf ik hopen op een fijne afloop, en jouw verhaal sterkt die hoop best aan. Mooi geschreven Harme, zoals altijd.
LikeLiked by 1 persoon
Ik hoop echt voor je dat het uiteindelijk goed komt tussen jullie.
En bedankt voor het mooie compliment.
LikeLiked by 1 persoon
Ik zie ook steeds meer van hem in jou!
LikeLiked by 1 persoon
❤
LikeLike
Gelukkig het julle wel nog tyd gehad om mekaar te vind en vrede te maak. Mooi gedagtes aan jou vader, Harme.
LikeLiked by 1 persoon
Dank je wel Dina.
LikeLiked by 1 persoon
Jouw verhaal raakt me. Op mijn vrijwilligersplek luisterde ik gisteren naar een gelijkaardig verhaal van een man wiens vader – op 89-jarige leeftijd – net overleden was. Ook hij had nog een aantal mooie jaren beleefd met zijn vader. Ik hoorde ontroering en dankbaarheid in zijn stem en ook dàt raakte mij.
LikeLiked by 1 persoon
Dank je wel voor je mooie reactie!
LikeLiked by 1 persoon
Jammer dat het zolang geduurd heeft maar is gelukkig toch jog goed gekomen. Ik hoopeigenlijk dat de vaders van tegenwoordig wat minder onverzettelijk zijn.
LikeLiked by 1 persoon
Dat hoop ik met je mee.
LikeLiked by 1 persoon
Fijn dat het goed gekomen is tussen jullie.
Op wie van mijn ouders ik begin te lijken weet ik niet.
LikeLiked by 1 persoon
Misschien ben je daar nog te jong voor Suske. Ik heb het ook pas sinds een paar jaar
LikeLiked by 1 persoon
Mooie ode aan je vader. Ook ik botste enorm met de mijne maar nu niet meer. Het huis uit gaan heeft een hoop problemen verholpen.
LikeLiked by 1 persoon
Dat mooi om te horen. Fijn ook dat hij er nog is.
LikeLike
Zo fijn dat het goed kwam. Mijn vader zit op zijn berg in Frankrijk en wil ons niet in zijn leven.
LikeLiked by 1 persoon
Ach wat jammer. Voor jou, maar ook voor hemzelf denk ik zo.
LikeLike
😣
LikeLiked by 1 persoon
Stef Bos zong het al: maar papa ik lijk steeds meer op jou.
Bij het ouder worden wil ik eigenlijk steeds meer op mijn ouders lijken, daar waar ik deze woorden vroeger echt niet graag hoorde.
LikeLiked by 1 persoon
Klopt, met de jaren veranderd er veel aan een mens. En dat liedje van Stef Bos heb ik vroeger vaak heel hard meegezongen.
LikeLike
Ontroerend Harme, zowel het portret van je vader als het verhaal. Toch fijn dat je met hem nog over de dingen hebt kunnen praten op het eind.
LikeLiked by 1 persoon
Ja dat voel ik nog steeds als iets heel positiefs. Dank je voor je reactie.
LikeLiked by 1 persoon