Goedgemutst stapte Hakema gisterochtend het huis uit. Hij had goed geslapen, voelde zich uitgerust en verheugde zich op een fietstochtje naar het centrum. Zijn humeur werd alleen maar beter toen hij de tuin instapte en in het nog vroege zonlicht kwam te staan. Hij keek omhoog en zag een straks blauwe lucht. Met een tevreden gevoel snoof hij diep de prikkelende herfstlucht naar binnen.

Even moest hij terugdenken aan de tijd dat hij nog rookte, zo’n 25 jaar gelden. Toen had hij net zo kunnen genieten van het eerste trekje van zijn sigaret dat hij ook zo diep inhaleerde als nu de herfstige ochtendlucht. Onvoorstelbaar voelde het voor hem dat hij daar ooit van had kunnen genieten. Gewoonweg goor vond hij het nu wanneer hij de lucht van sigarettenrook opsnoof in het voorbij lopen van een roker. ‘Das was einmal,’ mompelde hij opgelucht.

Hij zette de paar stappen van de voordeur naar zijn fiets die al half in het zonlicht stond. Toen hij iets voorover boog om zijn fietssleuteltje in het slot te steken, viel zijn oog op de spin. Er kroop een rilling over zijn rug omhoog naar zijn nek en hij zette een ferme stap achterwaarts. Het idee van zijn hoofd dat het fijne kleverige spinrag kapot stootte deed hem griezelen en in een reflex haalde hij zijn hand over zijn hoofd en nek.

Het beeld van de spin die daar als heer en meester in het midden van zijn web zat en waar, door het strijklicht van de nog laagstaande herfstzon, het hele patroon van ingenieus gesponnen draden als een grammofoonplaat in de lucht leek te zweven, maakte dat zijn gevoel in één klap omsloeg van griezelen naar bewondering.

Toen hij een tijdje had staan kijken naar dat patroon van kleverig spinrag, volgde hij met zijn ogen een beetje samengeknepen de draden waarmee het hele spinnenweb daar zo ondoorgrondelijk kon blijven hangen. En tot zijn schrik moest hij vaststellen dat een aantal van die draden aan het stuur en de bagagedrager van zijn fiets waren bevestigd.

Hakema zuchtte diep en dacht na wat nu verder te doen. In gedachten hoorde hij de stem van zijn moeder die, wanneer hij als kind zeurde over een spin die in de douchecel zat waar hij zich voor het naar school gaan moest wassen, tegen hem zei: ‘Een spin in de morgen is een dag zonder zorgen.’

‘Je krijgt tot vanavond de tijd te verdwijnen Spiderman, anders heb je een probleem.’ zei Hakema in de richting van de spin. Toen pakte hij zijn smartphone en keek hoe laat de bus naar het centrum vertrok.