De hele tijd had het liedje door het hoofd van Hakema gespeeld. Hij had het onder de douche mee geneuried en het gefloten op de fiets. Zo hard, dat sommige mensen in het voorbijgaan naar hem hadden gekeken. Maar dat had hem niets kunnen schelen.

Toen hij vanmorgen was opgestaan en de radio had aangezet was het liedje daar in volle glorie geweest. Het had Hakema op slag vrolijk gemaakt en hij had hij het refrein hardop meegezongen.

Hij had zichzelf in het oude strandhuis zien zitten met warme koffie en koude voeten en was overvallen door een gevoel van melancholiek. Door dat liedje had hij plotseling sterk naar de weidsheid van het strand en de onbegrensdheid van de zee verlangd.

Dus was hij op de fiets gesprongen en naar het station gereden. Daar had hij de eerstvolgende trein naar Zandvoort aan zee genomen en was door het dorp naar het strand gelopen. Het liedje had bijna al die tijd onophoudelijk door zijn hoofd gespeeld.

Op het bijna uitgestorven strand had hij zijn schoenen en sokken uitgetrokken, zijn broekspijpen opgerold en was door de zee gaan lopen.

Zijn voeten, die in het begin koud hadden aangevoeld, waren gaan gloeien van de warmte die zich via zijn ruggengraat naar zijn hoofd omhoog had gewerkt en daar het liedje was tegengekomen zodat zijn hoofd ook begon te gloeien. En hij had genoten van de zilte lucht, het gekrijs van de meeuwen en het ruisen van de golven.

Diep had Hakema de frisse zeelucht opgesnoven. Keer op keer, tot hij er duizelig van was geworden.