Spinsels

Isaac


Ik zag hem voor het de eerste keer toen ik als leerling B-verpleegkundige de verblijfsafdeling voor schizofrene volwassen mannen op stapte. In die tijd waren dat nog afdelingen met grote slaapruimten en een eveneens grote gemeenschappelijke ruimte waarin ook de maaltijden werden genuttigd.

Hij zat op een stoel en op zijn schoot stond een groot zeilschip. Een ware tweemaster. Hoewel ik geen enkel verstand heb van zeilschepen, viel het mij direct op dat dit schip al heel wat stormen had moeten doorstaan. Er was een mast gebroken die met cellotape was hersteld en van de tuigage ontbrak ook het een en ander.

Op het moment dat ik Isaac leerde kennen was hij 53 jaar. Hij woonde al heel lang in het psychiatrisch ziekenhuis, zo lang hij zich kon herinneren, zei hij zelf. Hij was blind aan beide ogen. Ooit had hij die zelf uitgestoken. ‘Dat moest ik doen broeder,’ vertelde hij mij toen ik hem wat langer kende, ‘anders hadden ze mijn moeder vermoord.’

Isaac was een stille bescheiden man, hij zei alleen het hoognodige. Een groot deel van de dag zat hij op zijn vaste plek in de gemeenschappelijke ruimte en streelde met zijn grote beverige handen zijn zelfgemaakte zeilschip.

Vroeger, zo vertelde hij met een zachte stem, had hij zelf gevaren. Niet op een zeilschip, maar op een motorschip. Hij was op veel verschillende plaatsen in de wereld geweest, maar waar precies dat kon hij zich niet meer herinneren.

Op een dag, toen ik de warme maaltijd, die op een speciaal bord vanuit de keuken werd aangevoerd, voor hem neerzette, vroeg hij mij waarom hij nooit vlees kreeg. Op dat moment pas werd ik me er van bewust dat zijn eten fijngemalen was waardoor er een aantal  hoopjes ondefinieerbaar voedsel op zijn bord lagen. Isaac kreeg wel vlees, maar doordat alles werd fijngemalen ervoer hij geen specifieke texturen en smaken. Ik beloofde hem er naar te informeren en zei er later bij hem op terug te komen. Dat vond Isaac een prima idee.

Toen ik het gebeuren binnen het verpleegkundig team besprak, bleek dat niemand van het huidige team wist waarom het voedsel van Isaac gemalen vanuit de keuken naar de afdeling kwam. Eigenlijk was dat in ieders herinnering altijd zo geweest. Ook na informatie bij de arts werd niet duidelijk wat de reden was. Het vermoeden ontstond dat er ooit was besloten het voedsel op deze manier aan te bieden omdat het makkelijk was. Isaak kon dan zelf  zijn maaltijd met een lepel naar binnen werken, het personeel hoefde hem alleen een lepel in zijn hand te stoppen. Misschien was er ooit nog wel geopperd dat hij op die manier toch een deel van zijn zelfstandigheid behield.

Er werd besloten de maaltijden van hem niet langer te laten fijnmalen. De dienstdoende verpleegkundige zou Isaac assisteren bij de maaltijd door, waar nodig, het voedsel met een mes klein te snijden.

Het behoeft verder geen uitleg hoe blij Isaac was dat hij weer vlees kreeg en voor het verpleegkundig team was er de eye opener van kritisch blijven kijken waarmee je bezig bent.

In dit geval sneed het mes zeker aan twee kanten.

23 gedachtes over “Isaac”

  1. Brrr ik was even bang dat hij wat met het mes had gedaan … Ik moest zelf direct denken aan dat hij zijn ogen had uitgestoken. Kritisch blijven is inderdaad belangrijk. Blij te horen dat jij/jullie de moeite ook echt namen te achterhalen hoe en waarom en het vervolgens veranderden.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

    1. Als je zo als leerling met een frisse blik binnen komt vallen zulke zaken eerder op denk ik. En bovendien was het team bereid om naar mij te luisteren en zich open te stellen. Maar evenzogoed bedankt voor het compliment.

      Like

      Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.