Spinsels

Waar is me mamma?


Het was behoorlijk druk in de metro. De reizigers stonden op sommige plaatsen dicht op elkaar gepakt.

Het was dan ook opvallend dat de plaatsen naast en de ruimte rondom een specifieke reiziger leeg waren. De betreffende reiziger was een man met een grote bos blond krullend haar. Her en der verspreid tussen de krullen waren wasknijpers vastgepind. Naast hem op de grond stonden twee uitpuilende rode DIRK tassen. Wat verder opviel waren zijn afgetrapte Dr. Martens waarin de veters ontbraken. De zolen waren voor een deel los geraakt bij de neuzen van de schoenen. Zijn lange grijze wollen jas hing open en duidelijk was te zien dat hij veel lagen kleding over elkaar heen had. Om zijn nek droeg hij verschillende kettingen in wisselende formaten. Onrustig keek hij de metro rond en mompelde voortdurend in zichzelf. Soms schudde hij heftig met zijn hoofd en riep dan iets onverstaanbaars de ruimte in.

Een eindje bij hem vandaag stond een jonge vrouw met een wandelwagen waarin een, voor mijn gevoel, te groot en te oud meisje zat. De vrouw die achter de wagen stond was van Aziatische afkomst, het kind duidelijk niet. Het meisje hing onderuitgezakt in de wagen en voelde zich duidelijk niet op haar gemak. Ze drensde aan een stuk door. “Waar is me mamma?” riep het kind alsmaar, “Waar is me mamma?”

Telkens wanneer het meisje de zin weer een aantal keer had geroepen, boog de vrouw zich voorover naar haar en zei dan iets in haar oor. Het meisje leek niet te horen wat de vrouw tegen haar zei, want ze ging onverstoorbaar door met het roepen met die ene zin.

De man met de blonde krullen had al een paar keer met gefronste wenkbrauwen naar het drenzende kind gekeken en maakte af en toe een afwerend gebaar naar haar vergezeld van een grommend geluid.

Toen het meisje voor de zoveelste keer de vraag waar haar mamma was de metro in had geslingerd, stond de man op en brulde naar het kind: “Je moeder is dood! Dood, fucking dood!”

De overige passagiers keken verschrikt op vanaf hun telefoons, maar niemand in de metro reageerde, je kon bij wijze van spreken een speld horen vallen. Het meisje in de wagen draaide zich in de richting van de man, keek hem even geringschattend aan en riep vervolgens naar hem: “Waar is me mamma?”

Inmiddels was de metro tot stilstand gekomen bij het station Rokin en zowel de man met de blonde krullen, als de vrouw met het kind stapten uit. Ik zag hoe de man op het perron nog iets tegen het meisje riep dat in het geheel niet reageerde. Toen sjokte hij verder, zijn grote DIRK tassen achter zich aan slepend.

Bron afbeelding: Pinterest.

23 gedachtes over “Waar is me mamma?”

  2. Een gebeurtenis die jammer genoeg bij een grote stad thuis hoort.
    In een dorp zal er waarschijnlijk meer begrip en hulp zijn.
    Of ben ik dan te positief en/of naïef …

    Een prachtig blog, dat weer wel.

    Vriendelijke groet,

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  11. Mensen zenden veel maar hebben moeite met ontvangen. Zo ontstaan veel monologen, terwijl we behoefte hebben aan contact en een echt gesprek. (Niet dat dat tussen de man en het meisje zou kunnen gebeuren, maar even in het algemeen.)
    Mooie observatie! Ik boemelde even met je mee.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.