Steeds zei hij het opnieuw, zachtjes voor zich uit: ‘Vader, moeder. Vader, moeder.’ Af en toe hadden medepassagiers in de bus al eens zijn richting uitgekeken en gereageerd met verschillende gezichtsuitdrukkingen van geïrriteerd, via verbazing naar compassie. En dat laatste was eigenlijk wat Karel het meest zou kunnen gebruiken. Medeleven. ‘We zijn er bijna Karel’, zei ik tegen hem. ‘Nog drie haltes.’Karel knikte, keek me even aan en zei toen: ‘Vader, moeder.’ Ik begeleide Karel naar de polikliniek in het ziekenhuis omdat hij dat niet zelfstandig kon. Zaken die buiten zijn dagelijkse routine vielen, vereisten ondersteuning. Daar kwam bij dat … Lees verder Vader, moeder