Vader, moeder

Steeds zei hij het opnieuw, zachtjes voor zich uit: ‘Vader, moeder. Vader, moeder.’

Af en toe hadden medepassagiers in de bus al eens zijn richting uitgekeken en gereageerd met verschillende gezichtsuitdrukkingen van geïrriteerd, via verbazing naar compassie. En dat laatste was eigenlijk wat Karel het meest zou kunnen gebruiken. Medeleven.

‘We zijn er bijna Karel’, zei ik tegen hem. ‘Nog drie haltes.’
Karel knikte, keek me even aan en zei toen: ‘Vader, moeder.’

Ik begeleide Karel naar de polikliniek in het ziekenhuis omdat hij dat niet zelfstandig kon. Zaken die buiten zijn dagelijkse routine vielen, vereisten ondersteuning. Daar kwam bij dat hij nogal angstig was voor alles wat met de medische wereld te maken had.

Toen Karel zich had aangemeld bij de receptie van de afdeling urologie vroeg hij aan de baliemedewerkster of ze echt Maria heette. Het meisje knikte en lachte naar hem. ‘Maria’, zei Karel nog een keer en daarna: ‘Vader, moeder.’

Toen we in de wachtruimte hadden plaatsgenomen zei Karel dat hij voortaan op zaterdag geen Carola meer wilde zijn, maar Maria.

‘Vind je Maria een mooiere naam?’ vroeg ik.

‘Dat ook, maar Maria is ook mooier dan Carola.’

Ik keek naar Karel en dacht even na. ‘Maar ik vind Carola er ook altijd erg mooi uitzien Karel, zeker wanneer ze ook de oorbellen en lippenstift draagt bij haar lange zwarte jurk.’

Karel staarde een tijdje in gedachten voor zich uit en duwde met zijn wijsvinger zijn bril hoger op zijn neusbrug. Toen zei hij: ‘Misschien kunnen ze wel allebei bestaan. Maria op zondag en Carola op zaterdag. Maar dan moet ik wel kleren kopen voor Maria, want ze kan niet de kleren van Carola aan. Die staan haar niet.’

Een verpleegkundige met een medisch dossier in haar handen riep de naam van Karel en overzag de wachtruimte wie er zou gaan opstaan.

‘Je bent al aan de beurt.’ zei ik. ‘Weet je zeker dat ik niet hoef mee te lopen?’ Hij schudde heftig van nee. ‘Okay, dan wacht ik hier op je, succes.’ Ik knikte hem bemoedigend toe.

Karel stond op, zuchtte diep en haalde een hand door zijn donkere haar. Ik keek hem na toen hij naar de verpleegkundige liep en zag hoe hij haar een hand gaf. ‘Heet u echt Sandra?’ hoorde ik hem nog net aan haar vragen toen ze naast elkaar de gang inliepen.