Van de week moest ik naar de apotheek voor het aanvullen van mijn medicijnen. In de loop der jaren ben ik min of meer afhankelijk geworden van een drietal verschillende soorten medicijnen voor evenzoveel kwalen. Of moet ik zeggen kwaaltjes, want dood zal ik er hoogstwaarschijnlijk niet aan gaan.

Het lijkt altijd zo te zijn dat wanneer ik naar de apotheek ga, het nogal druk is. Nogal druk is eigenlijk een eufemisme voor stervensdruk, maar dat vind ik geen prettig woord, vandaar.

Nogal druk dus. Nummertje trekken en geduldig wachten. Ik doodde de wachttijd door  een beetje langs de schappen met alle verschillende zelfzorgmiddelen te schuifelen. En er stond nogal wat. Van de bekende Paracetamol en Ibuprofen tot de voor mij onbekende Uva Ursi tabletten.

Toen werd mijn aandacht getrokken door een man die luid sprekend de apotheek binnen stapte. Eerst dacht ik dat hij aan het telefoneren was, maar toen ik wat beter naar hem keek bleek dat hij tegen individuen sprak die ik in ieder geval niet kon waarnemen. In zichzelf praten wordt dat meestal genoemd.

Het is grappig hoe mijn denkwijze in de loop der jaren 180 graden is gewijzigd. Dacht ik een aantal jaren geleden nog wanneer iemand die alleen was en in zichzelf sprak, dat hij of zij hallucineerde, en dat pas bij beter kijken bleek dat diegene aan het telefoneren was, tegenwoordig is dat precies omgekeerd. Dat was dus ook zo in dit geval. 

De man liep direct door naar de balie en begon te praten tegen de dame die daar bezig was met een klant. De dame wees de man erop dat hij een nummertje moest pakken en op zijn beurt moest wachten. Maar daar had de man in het geheel geen oren naar.

“Ik wil geen nummertje maar een pakje ontwikkelingssamenwerkingsverband”, zei hij te hard. 
De vrouw keek hem een paar tellen met gefronste wenkbrauwen aan en herhaalde toen wat ze eerder had gezegd over het nummertje en zijn beurt. 
“Een pakje ontwikkelingssamenwerkingsverband”, herhaalde de man. 
De apothekersvrouw keek hulpeloos de zaak rond, steun zoekend bij de wachtende klanten.

Toen stapte er een jonge vrouw resoluut naar voren, ging naast de man staan en vroeg wat hij precies wilde hebben. De man herhaalde wat hij eerder had gezegd en sloeg daarbij met zijn vuist hard op de toonbank. 
“Ontwikkelingssamenwerkingsverband verkopen ze hier niet meneer”, zei de vrouw, “daarvoor moet u bij mevrouw Sigrid Kaag zijn.”

Afwachtend wat er verder zou gaan gebeuren keken de overige klanten toe en voor een kort moment was het doodstil in de zaak. Je zou een speld kunnen horen vallen. Toen wees de man met een wijsvinger naar de vrouw die hem het advies had gegeven en zei: “Neem jezelf in de maling.” Daarna draaide hij zich om en verliet de zaak, op dezelfde manier als hij was binnengekomen.

Dit bericht verschijnt gelijktijdig op de weblog: Hoe Ouderen Denken 
Bron afbeelding: Pinterest