Met vochtige ogen
die snijden door mijn ziel
als bij gebroken glaswerk
tuur ik de zwarte nacht in
zie donkere lucht
met grijze wolken
hoor ver weg een dreigend
dreunend onweer
strek mijn armen en verlang
in mijn geheven oude handen
een willekeurig licht te vangen
dat mij nooit is beloofd

ik zoek naar woorden
maar mijn stem valt dood 
neer voor mijn voeten
op de kille natte vloer
weerkaatsend naar omhoog
langs vochtige wanden
afbladderend plafond
voor een kort moment
hechtend
aan een vonkje hoop
meegevoerd door de wind
oplossend in vergetelheid

dan weer de duisternis
de dwalende gedachten
de pijn van het gemis