Vloeken in de kerk

Vandaag was ik niet van plan een gedicht te plaatsen op mijn blog omdat ik dat afgelopen dinsdag al heb gedaan en ik het een beetje wil doseren. Totdat ik me realiseerde dat het vandaag de eerste dag van de poëzieweek is die bekend staat als “Gedichtendag”. Het zou volgens mij vloeken in de kerk zijn wanneer ik op deze dag geen gedicht zou posten. Dus hier dan toch maar een vers vers. ZEG IETSIn de bevroren duisternisvan de kille stille tuinwaar alle geluid is verstomdzie ik je staan een silhouet tegen het decorvan de sidderende sterrenhemelje hoofd wat scheefalsof … Lees verder Vloeken in de kerk

Paradijzen

Rotterdam – woensdag 18 mei 1988 (11.50 uur) Vaak voel ik een sterk gevoel van verlangen naar Azië. Naar de complexiteit van India met al haar verschillende mensen. De gejaagdheid van het bestaan, maar ook de serene rust die vooral aan de Ganga voor mij zo intens voelbaar was. Naar Nepal met de mysterieuze Himalaya’s waar alle begrip van perspectief verdwijnt. Kathmandu, waar ik in de ban raakte van haar ogen. De ogen die me zowel inspireren als volkomen passief kunnen maken. En altijd die vragen: Waar zou ze nu zijn, wat zal ze nu doen, hoe gaat het met … Lees verder Paradijzen

Het kind

Toen dinsdagochtend de eerste sneeuwvlokken omlaag dwarrelden en ik naar buiten keek, kwam er iets over mij dat ik al een tijd niet had ervaren. Eerst negeerde ik het gevoel, niet bewust, maar meer vanuit een ingesleten mechanisme. Het mechanisme van: “Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg”, een geliefde mantra van mijn moeder. Maar deze keer verloor de mantra het van het moment. Ik dronk snel mijn koffie, trok mijn schoenen en jas aan en stapte de inmiddels wit gekleurde wereld in. Het was nog maar een dun laagje dat zich over alles om me heen had … Lees verder Het kind

Generatiekloven

Met iets van bewondering kan ik soms kijken naar vrouwen die, bijvoorbeeld in de trein, in mini spiegels of zelfs via de selfie-functie van hun smartphone, naar zichzelf kijken en daarin volledig kunnen opgaan. Ik vraag me dan af of ik, wanneer ik als vrouw geboren zou zijn, ook een liefdesverhouding met mijn spiegel opgebouwd zou hebben. Of misschien moet ik zeggen een haat-liefdeverhouding, want ik zie vrouwen ook wel eens naar zichzelf kijken met een blik die ik me herinner als de blik van de boze koningin uit het sprookje van Sneeuwwitje wanneer zij in haar “spiegeltje, spiegeltje aan … Lees verder Generatiekloven

Zoals vroeger

Toen ik deze week in de tram door Amsterdam reed en de regen op de ramen het naar buiten kijken bemoeilijkte, verplaatste mijn aandacht zich onbewust naar de opgewonden stemmen van de twee jonge meiden die achter me zaten. Onbewust zeg ik, want toen ik hoorde waarover ze spraken was het zeker niet ongewild. Ze hadden het namelijk over de onrechtvaardigheid dat hun broers thuis nooit iets in het huishouden hoefden te doen en dus ook niet deden. Vooral het moment na de avondmaaltijd waarbij beide meiden steevast werd opgedragen de tafel af te ruimen en de afwas te verzorgen, … Lees verder Zoals vroeger

Ruis

Als jongetje in de leeftijd van een jaar of zes was ik mager en had een erg bleke huidskleur, iets dat vooral in de winter nogal scheen op te vallen. Kennelijk was ik tè mager want ik werd op een bepaald moment door de schoolarts doorverwezen voor een consult bij een kinderarts in het Juliana Kinderziekenhuis in Den Haag. Ik herinner me niet zo veel specifieke dingen uit die periode en heb ook geen flash-backs van fysieke ongemakken. Wel was het zo dat tantes van mij gereld tegen mij zeiden dat ik zo wit zag. Terwijl ze dit zeiden porde … Lees verder Ruis

Watersater

WATERSATERWanneer je omlaag zweeftaan je waterparachute naaronder de glinsterende golvenver ver beneden de peilloze zeebodemloze diepte van het zwarte water waar zelfs de groene vegen lichtniet meer zichtbaar zijnals je omhoog bliktgeen glinsterende wolkenvan wegschietende vissenlijvendaar kun je hem tegenkomen de watersater zevenarmige draak de krakenin de onbestemde duisternis sluimert hij zijn droomloze slaapal eeuwen rust hij daareeuwen zal hij daar nog liggende kolossale ogen als maagdenburgerhalve bollen geopend immersduisternis van de diepzee heersttentakels onder zich gevouwenals wortels die de grond ontberenzijn ademhaling als de sidderingvan een hand die zijn huid beroerdwachtend op die ene dagdat hij wordt geroepenzich ten … Lees verder Watersater