Nora duwde het supermarktwagentje tussen de schappen door en legde er vier zakken chips in. Ze liep verder en stopte bij het schap met de snoep. Toen ze zes zakken M&M’s in het getraliede compartiment had gegooid en haar begeleider vroeg of ze ook nog gezonde dingen ging kopen zei ze tegen hem dat ze die dag een eind aan haar leven ging maken. Ze zag het niet meer zitten en niemand gaf echt iets om haar. Bovendien was ze veel te dik geworden voor iemand van 23 jaar, voegde ze er nog aan toe.

Al vaker had ze gezegd dat ze het leven meer dan zat was en er uit wilde stappen, maar ze had het nooit gedaan.
Ja, ooit had ze al haar antidepressiva in één keer ingenomen, maar dat was niet voldoende geweest om aan dood te gaan. Ze kreeg altijd maar voor een week medicatie vooruit op haar kamer. Na twee dagen in het ziekenhuis was ze weer naar de woonvorm teruggekeerd. Maar nu meende ze het echt, zei ze die keer in de supermarkt.

Haar begeleiders begrepen goed waarom ze het zei en ook waarom ze het zou willen. Geen familie die op bezoek kwam, veel angstige uren en te lang alleen op haar kamer.
Een paar jaar geleden waren er zo af en toe nog wel eens collega’s van haar werk op bezoek gekomen. Meestal jonge mannen die met haar wilde zoenen of trouwen zelfs. Maar sinds Nora meer dan 100 kilo woog, kwamen die casanova’s niet meer opdagen.

Toen Nora en haar begeleider terug waren op haar kamer, had Nora koffie gezet en samen hadden ze die gedronken. Tussen de slokjes koffie door stopte Nora M&M’s in haar mond. Soms vielen er een paar op de grond. Gekleurde vlekjes op de donkere vloer. Die snoepjes waren de enige kleur in haar leven.

Bron afbeelding: DeviantArt