Spinsels

Generatiekloven


Met iets van bewondering kan ik soms kijken naar vrouwen die, bijvoorbeeld in de trein, in mini spiegels of zelfs via de selfie-functie van hun smartphone, naar zichzelf kijken en daarin volledig kunnen opgaan. Ik vraag me dan af of ik, wanneer ik als vrouw geboren zou zijn, ook een liefdesverhouding met mijn spiegel opgebouwd zou hebben. Of misschien moet ik zeggen een haat-liefdeverhouding, want ik zie vrouwen ook wel eens naar zichzelf kijken met een blik die ik me herinner als de blik van de boze koningin uit het sprookje van Sneeuwwitje wanneer zij in haar “spiegeltje, spiegeltje aan de wand” keek en de spiegel haar vertelde dat ze niet langer de mooiste van het land was.

De spiegel is voor mij een gebruiksvoorwerp waar ik spaarzaam gebruik van maak. Niet dat ik iets tegen het fenomeen spiegels heb, maar het koekeloeren naar mezelf zit niet zo in mijn systeem. De keren dat ik dat wel doe is het voor mijn gevoel echt nodig voor het uitvoeren van bepaalde handelingen, zoals scheren en het onderhouden van mijn gebit. Omdat ik zo goed als kaal ben en het weinige hoofdhaar dat nog als een soort lauwerkrans rond mijn schedel groeit zo kort mogelijk houd, hoef ik ook daarvoor nauwelijks in de spiegel te kijken.

Maar hoe spaarzaam ik ook in spiegels kijk, toch ontgaat me niet dat er een zekere mate van verval bij mij plaatsvind. Ik zie ze steeds meer verschijnen op diverse plekken in mijn gezicht, mijn generatiekloven. In het begin waren ze er na een doorwaakte nacht en verdwenen na een keer goed te hebben geslapen vanzelf, maar naarmate de jaren voortschreden duurde de herstelwerkzaamheden van mijn gezicht langer. En nu is het al een hele tijd zo dat er meer rimpels bijkomen dan dat ze herstellen en verdwijnen.

Blij ben ik daar natuurlijk niet mee, maar die vraag is mij niet gesteld. Ze verschijnen als barsten in het ijs wanneer ik als jongen te vroeg het bevroren wateroppervlak betrad en de krakende scheuren als bliksemschichten alle kanten opschoten. Gelukkig blijft het kraken achterwege, of ik hoor het niet, want de kwaliteit van mijn gehoor rent ook al achteruit.

Dit bericht verschijnt gelijktijdig op de site “Hoe Ouderen Denken”.

Bron afbeelding: DeviantArt by TheCoreError

35 gedachtes over “Generatiekloven”

  1. Pingback: Meer als omhulsel… | wakkersgedichten

  2. Lees de huid
    als het levensverhaal
    van de eigenaar
    Niet alles verloopt gladjes
    wn ook foutjes
    vallen soms niet
    te verstoppen
    Wees trots op
    sommige lidtekens
    Eelt op de handen
    een kerf op het voorhoofd
    Te hoog gegrepen
    waarom ook niet gelijk gebleven
    Met beide benen op de grond
    Zak niet door het ijs
    als de huid
    het gat in de hand
    niet langer dicht kan houden

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  7. Toevallig was ik deze ochtend bij de kapper. De lampen die daar op je hoofd schijnen maken iedere imperfectie en teken van veroudering nog duidelijker zichtbaar. ‘Kijk eens wat vaker in de spiegel van de kapper?’ Liever niet, ik word er niet gelukkig van.
    Thuis kijk ik ‘s morgens en ‘s avonds aandachtig in een vergrotende spiegel ivm mijn ochtend- en avondritueel. Dan hoort de spiegel er wel bij, dan geniet ik ervan. Een beetje wrijven, knijpen, smeren en tutten. Heerlijk.
    Overdag besteed ik er verder geen aandacht aan, tenzij ik toevallig een opvallende spiegel passeer in een toilet of zo, dan moet ik toch even naar mijzelf loeren.
    Zo zit het met mijn verhouding met de spiegel. Ik zou hem eerlijk gezegd dus niet echt kunnen missen. Groeten van een ijdeltuitje.

    Geliked door 2 people

    Beantwoorden

  12. Het verouderingsproces verliopt bij iedereen weer anders.
    Maar karakteristieke trekken blijven altijd zichtbaar.

    Een spiegel gebruik ik niet.

    Maar mijn gezicht en ook mijn manier van lopen wordt door velen herkend.

    Vrolijke groet,

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.