Toen dinsdagochtend de eerste sneeuwvlokken omlaag dwarrelden en ik naar buiten keek, kwam er iets over mij dat ik al een tijd niet had ervaren. Eerst negeerde ik het gevoel, niet bewust, maar meer vanuit een ingesleten mechanisme. Het mechanisme van: “Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg”, een geliefde mantra van mijn moeder. Maar deze keer verloor de mantra het van het moment. Ik dronk snel mijn koffie, trok mijn schoenen en jas aan en stapte de inmiddels wit gekleurde wereld in. Het was nog maar een dun laagje dat zich over alles om me heen had … Lees verder Het kind